روز ۱۸ جولای که برابر با روز تولد رئیس جمهوری سابق آفریقای جنوبی است، به عنوان روز جهانی نلسون ماندلا تعیین شده است. هدف از اعلام روز جهانی ماندلا، تقدیر از تلاش های وی در گسترش فرهنگ صلح، حل مناقشه ها و روابط میان قومیت ها و نژادها و گسترش حقوق بشر و آشتی و مساوات میان نژادها اعلام شده است.

"رولیهلاهلا ماندلا" در سال ۱۹۱۸در یک خانواده تمبو در روستای کوچک موزو در ناحیه متاتا، مرکز مناطق ترانسکی از استان کیپ از اتحادیه آفریقای جنوبی به دنیا آمد وی در هفت سالگی، نخستین عضو خانواده خود بود که به مدرسه پا گذاشت، وی در مدرسه توسط یک معلم با تبعیت از نام "هوراسیو نلسون" دریاسالار انگلیسی «نلسون» نام نهاده شد. ماندلا در 19 سالگی، در سال ۱۹۳۷، به هلدتون، دانشکده وسلی در فورت بیوفورت که بیشتر خانواده سلطنتی در آن مشغول به تحصیل بودند عزیمت کرد اما در پایان سال اول تحصیلات خود، در تحریم شورای نمایندگی دانشجویان که در اعتراض به سیاست‌های دانشگاه انجام گرفت شرکت کرد و پس از آن از فورت هار اخراج شد.
ماندلا به محض ورود به ژوهانسبورگ، به عنوان نگهبان معدن شروع به کار کرد. پس از مدتی به لطف ارتباطی که با دوست و همکار خود والتر سیسولو داشت به عنوان منشی یک شرکت حقوقی شروع به کار کرد. وی در حین کار، تحصیلات خویش را به صورت مکاتبه‌ای در دانشگاه آفریقای جنوبی (UNISA) به اتمام رساند و پس از آن شروع به تحصیل در رشته حقوق در دانشگاه ویتواترسرند کرد.

پس از آنکه حزب ملی گرا که اکثریت اعضای آن را آفریکانس های طرفدار سیاست جدایی نژادی آپارتاید تشکیل می‌دادند در انتخابات ۱۹۴۸ پیروز شد، ماندلا در مخالفت کنگره ملی آفریقا در سال ۱۹۵۲ و مبارزات کنگره خلق در سال ۱۹۵۵، که اتخاذ منشور آزادی توسط آن برنامه بنیادین آرمان ضدآپارتاید را فراهم می‌کرد نقشی اساسی داشت. ماندلا که در آغاز طرفدار مبارزه عمومی غیرخشونت آمیز بود، در ۵ دسامبر ۱۹۵۶ به همراه ۱۵۰ تن دیگر دستگیر شده و متهم به خیانت شد. در سال ۱۹۶۱، ماندلا رهبری اومخونتو وسیزوه به معنای «نیزه ملت» و نیز با علامت اختصاری “MK”) شاخه نظامی کنگره ملی آفریقا (ANC) را که خود یکی از بنیانگذاران آن بود بر عهده گرفت. او مبارزات خرابکاری علیه اهداف نظامی و دولتی را رهبری کرده و طرح‌هایی تدوین کرد تا در صورتی که خرابکاری نتوانست به آپارتاید خاتمه دهد به جنگ چریکی متوسل شود. ماندلا همچنین در خارج از کشور مبادرت به جمع‌آوری کمک‌های مالی برای MK کرد و در دیدار با برخی از دولت‌های آفریقا ترتیباتی برای آموزش شبه نظامی داد.
در ۵ اوت ۱۹۶۲، ماندلا پس از 17 ماه گریز دستگیر شده و به پنج سال زندان محکوم شد. دو سال بعد در ۱۱ ژوئن ۱۹۶۴، به اتهام شرکت ماندلا در کنگره ملی آفریقا (ANC) برای وی حکم دیگری صادر شد. وی اهداف خود را عبارت از تحقق جامعه دمکراتیک می دانست: ”در طول زندگی‌ام خود را وقف مردم آفریقا کرده‌ام. با استیلای سفدپوسان و سیاهان مبارزه کرده‌ام. به دنبال آرمان جامعه‌ای آزاد و دموکراتیک که همه بتوانند در آن در توازن و با فرصت‌هایی برابر زندگی کنند بوده‌ام. این آرمان من است که امیدوارم با آن زندگی کرده و بدان دست یابم. اما اگر نیاز باشد آماده‌ام برای این آرمان بمیرم”

ماندلا در جزیره روبن زندانی شد و از 27 سال زندان, 18 سال را در این زندان به سر برد. در این زندان بود که ماندلا زندگینامه خود را، تحت عنوان راه دشوار آزادی نوشت و سرانجام در ۱۱ فوریه ۱۹۹۰ از زندان آزاد گشت. نخستین انخابات دموکراتیک آفریقای جنوبی که در آن همه افراد می‌توانستند شرکت کنند در تاریخ ۲۷ آوریل ۱۹۹۴ برگزار شد. کنگره ملی آفریقا اکثریت را در انتخابات به خود اختصاص داد و ماندلا به عنوان رهبر کنگره ملی آفریقا به عنوان نخستین رئیس جمهور سیاه‌پوست کشور برگزیده شد و در دولت اتحاد ملی دکلرک از حزب ملی‌گرا به عنوان معاون رئیس‌جمهور برگزیده شد. با پایان آپارتاید، سیاست داخلی و خارجی دچار تغییر گردید به طوری که برنامه هایی را برای عقب ماندگی داخلی تدوین شد. دولت‌ جدید و حزب کنگره ملی‌آفریقا قبل از انتخابات، برنامه توسعه و بازسازی ‌را به منظور ایجاد ساختارهای‌جدید بر روی ‌خرابه‌های‌آپارتاید و یک پروژه عملی‌برای ‌گسترش توسعه در آفریقا منتشر کردند این برنامه بیشتر آرمان گرایانه و مبتنی‌بر عدالت‌ خواهی‌، حقوق بشر و تقویت‌ آزادی و دموکراسی ‌در سراسر جهان قرار داشت‌ که در نیمه اوّل دوره ماندلا این برنامه بر سیاست‌ خارجی‌تاثیر زیادی ‌داشت‌. در مه ۱۹۹۴ دولت‌ برنامه توسعه و بازسازی ‌را به منظور بالا بردن استاندارهای‌زندگی، ایجاد خانه، آب آشامیدنی، راه‌ها، خدمات، بالا بردن تحصیلات‌، ایجاد اشتغال و کاهش شکاف بین فقیر و غنی‌تصویب کردند. برای ‌این منظور تا آخر سال ۱۹۹۵، ۱۳۵ میلیون دلار برای ‌برنامه ناهار مدارس، ۱۴ میلیون دلار برای ‌بهداشت‌ مادران و نوزادان، آب و برق برای ‌مناطق روستایی‌اختصاص داده شد. در سال ۹۵-۹۴ در حدود 2.5 میلیارد راند برابر با ۷ درصد از بودجه دولت‌ صرف این برنامه شد. این رقم در سال ۹۶-۹۵ دو برابر شد و این رقم هر سال باید دو برابر می‌شد تا اینکه درسال ۹۹- ۹۸ این رقم به ۱۲۵ میلیارد راند برابر با ۲۵ درصد از بودجه کشور می‌رسید. در برنامه ۵ ساله ‌توزیع ‌مجدد و توسعه، 37.5 میلیارد دلار برای‌ توسعه و بازسازی‌ کشور پیش‌بینی ‌شده بود. یک چریک کنگره‌ ملی ‌آفریقا اعلام کردکه: “مردم نمی‌توانند دموکراسی ‌را بخورند، امّا به طور حتم به‌ غذا، بیمارستان، شغل، زمین، آموزش، برق و آب احتیاج دارند” در برنامه توزیع‌ مجدد و توسعه خاطر نشان می‌شود که حکومت‌ جدید با همسایگان بر اساس منافع متقابل و برابر به منظور افزایش همکاری‌ها و همبستگی‌ها مذاکره خواهد کرد. درماه ژوئن ۱۹۹۷ دولت‌ آفریقای جنوبی ‌ برای‌ اطمینان بخشی ‌به سرمایه گذاران خارجی، برنامه درازمدت‌ را با عنوان «استراتژی ‌رشد دراز مدت‌ اقتصادی‌کشور» با تبلیغات‌ زیادی‌مطرح و ارائه کرد. این استراتژی‌ رشد، اهداف زیر را تعقیب می‌کند:

الف: رشد سالیانه اقتصادی ‌۶ درصد با نرخ واقعی و به صورت‌ پایدار؛
ب: ایجاد ۴۰۰ هزارشغل جدید در سال؛
ج: صادرات‌ تولیدات‌ صنعتی‌با نرخ رشد سالیانه بیش از ۱۰ درصد؛
د: افزایش نسبت‌ نرخ رشد سرمایه‌گذاری‌ به تولید ناخالص داخلی ‌تا ۲۵ درصد

در بخش سیاست خارجی ماندلا ضمن اعتقاد به تغییر ساختار نظام بین الملل در صدد برنامه ریزی مناسب با این شرایط بود وی در مقاله هایی در فارین افیرز دیدگاه های خود را در باره سیاست خارجی آفریقای جنوبی بیان کرده است: “من می‌دانم که دنیا در حال تغییر است. شک ندارم که این تغییرات‌ تأثیر گسترده‌ای ‌بر کشور من، بر روی ‌منطقه جنوب آفریقا و قاره‌ای ‌که من افتخار می‌کنم که شهروندآن ‌باشم، داشته است. اگرچه این فرایند با تغییر جهانی‌خیلی ‌فاصله دارد تا تکمیل شود امّا روشن است‌ که تمام ملت‌‌ها به طور آشکارا محصولات‌ و تلاش‌هایشان را دوباره ارزش‌ گذاری‌ خواهد شد آیا سودی ‌از مسایل بین‌المللی ‌در عصر پس از جنگ ‌سرد به دست‌ آورده‌اند. کنگره ملی‌آفریقا (ANC) معتقد است‌ که ترسیم سیاست‌ خارجی‌جدید آفریقای جنوبی ‌یک عنصر کلیدی‌ در ایجاد یک کشور که صلح طلب و کامروا باشد، خواهد بود. آپارتاید تمام حس زندگی‌ را در آفریقای جنوبی ‌از بین برده بود. به همین دلیل است‌ که رهبران، این سیستم را به چالش گرفتند تا یک ملت‌ را به وجود آورند که تمام مردم فارغ از نژاد، رنگ، اعتبار، مذهب و حس به حقوق و ارزش انسانی‌شان دست‌ یابند. پس از آپارتاید مردم کشور ما به هیچ چیز، جز حقوق زندگی، ‌آزادی و پیگیری ‌رفاه و شادمانی‌‌شان فکر نمی‌کنند. این مسئله نمی‌تواند تحقق یابد مگر این که آفریقای جنوبی ‌به طور کامل در امور مسایل جهانی ‌مشارکت‌ داشته باشد در کشور ما برای‌ مدت‌ چهار دهه روابط بین‌المللی متأثر از مسئله آپارتاید بوده است.“

از دیدگاه‌ وی مهمترین مسایل سیاست‌ خارجی عبارت‌ است‌ از:
_ اینکه مسئله حقوق بشر در روابط بین‌الملل امری ‌مرکزی ‌است‌،
- تنها و طولانی‌ترین راه‌ حل مشکلات‌ انسانی ‌می‌تواند از طریق تقویت‌ دموکراسی‌ در سراسر جهان باشد،
- اینکه رعایت‌ عدالت‌ و احترام به حقوق بین‌الملل راهنمای ‌بین ملت‌‌ها می‌باشد،
- اینکه صلح هدف برای‌تمام ملت‌‌هایی که باید ادامه حیات‌ بدهند می‌باشد و جایی‌ که این امر از بین رفته است، توافق بین‌المللی و مکانیسم‌های‌ مسالمت‌ آمیز شامل ارزش‌های ‌مؤثر، ‌کنترل ارزش‌ها باید به کار‌‌ رود،
- اینکه ملاحظات‌ و منابع قاره آفریقا باید در سیاست‌ خارجی ‌آفریقای ‌جنوبی ‌منعکس شود،
ـ توسعه اقتصادی وابسته به رشد‌ همکاری‌های ‌اقتصادی ‌منطقه‌ای و بین‌المللی ‌در جهان به هم پیوسته می‌باشد،
- جهان یک محیط خطرناک است‌ و همچنین جامعه بین‌الملل به تعهداتش به حقوق بشر پایبند نمی‌باشد. در نتیجه این خواسته اهمیت‌ ویژه ای‌ برای ‌آفریقای جنوبی ‌دارد. رقابت‌ و مبارزه با آپارتاید مهمترین نشانه حقوق بشر در عصر پس از جنگ جهانی ‌دوّم بوده است. در این زمانه پرخطر، این شور و احساس عمیق نباید از بین برود، در نتیجه آفریقای جنوبی ‌هیچ تفاوتی ‌در احترام به حقوق بشر با دیگران نخواهد داشت. حقوق بشر چراغ راهنمای ‌امورخارجی ‌ما خواهد بود.

ماندلا، تنها راه تضمین اهداف را دموکراسی ‌راستین می‌داند و معتقد است که کنگره ‌ملی ‌آفریقا تصمیم گرفته است‌ تا ارتش، حقوق مردم آفریقای جنوبی ‌را تضمین کند. این امر تنها از طریق حکومت‌ مردم بر مردم و برای‌ مردم محقق می‌شود، ما همیشه از تلاش برای‌ دموکراسی و حقوق بشر در سراسر جهان استقبال کرده ایم. ‌بنابر این آفریقای جنوبی طلایه‌دار تلاش جهانی ‌برای ‌تقویت‌ و گسترش سیستم‌های ‌حکومت‌ دموکراسی‌خواهد بود. این امر در آفریقا مهم می‌باشد و تمام تلاش ما در جهت‌ تقویت‌ و مراقبت‌ از روحیه تساهل و حکومت‌‌داری ‌در سراسر قاره می‌باشد. نمی‌توان یک سیستم برای ‌آفریقا و سیستمی ‌دیگر برای‌ جهان تعریف کرد. اگر تنها یک درس برای ‌ترسیم تاریخ پس از استعمار وجود داشته باشد، این است‌ که حکومت‌ محاسبه‌پذیر و پاسخ گو، حکومت‌ خوبی ‌خواهد بود. خصومت‌‌های ‌قدیمی و طولانی‌ مدت‌ هنوز هم پس از پایان جنگ‌ سرد، به پایان نرسیده است. هم اکنون بسیاری ‌از کشورها را تهدید می‌کند. اگر یک سیستم دوگانه را بپذیریم وضعیتی ‌مانند وضعیت‌ یوگسلاوی‌ مشاهده می‌کنیم. آفریقای جنوبی ‌ نیز در بسیاری ‌از موارد سرنوشت‌ مشابه دارد. احترام به تنوع و اختلافات‌ برای ‌سیاست‌ گذارن کنگره ملی‌آفریقا مهم می‌باشد. این سنت‌ راهنمای ‌ما در انتخابات ‌ خواهد بود. امّا فراتر از آن چیزی ‌که ما باید پاسخگو به شهروندانمان باشیم، پاسخگویی ‌به سیستم بین‌الملل است. وی هدف دولت و سیستم جدید را در آفریقای جنوبی، تقویت دموکراسی جهانی می‌داند:

هدف مرکزی ‌سیاست‌ خارجی‌ما تقویت‌ نهادها و نیروهایی‌ است‌ که از طریق ابزار دموکراتیک در تلاش برای‌جهان امن می‌باشند. در سراسر جهان منازعات‌ و تقسیمات‌ وجود دارد. شکاف بین شمال صنعتی و جنوب در حال توسعه، در حال عمیق تر شدن است. اگر یک هماهنگی ‌برای ‌جهان لازم باشد این است‌ که جامعه بین‌الملل باید مکانیزمی‌ برای ‌پرکردن شکاف بین فقرا و ثروتمندان به وجود آورد. آفریقای جنوبی ‌می‌تواند نقش مهمی ‌را در این بعد در مسائل جهان ایفا نماید. امّا از همه بیشتر سازمان ملل باید از جنگ ‌سرد رهایی‌ پیدا کند. آفریقای جنوبی ‌امیدوار است‌ که کشورش به عنوان یک عضو کامل و فعال خانواده سازمان ملل درآید. دیدگاه کنگره ‌ملی ‌آفریقا این است‌ که سازمان ملل باید یک نقش محوری ‌را در تقویت‌ امنیت‌ و نظم بین‌المللی ‌ایفا کند امّا برای ‌رسیدن به این هدف تلاش‌های ‌زیادی ‌برای ‌سازماندهی ‌مجدد این سازمان انجام شود. آفریقای جنوبی ‌در تلاش است‌ تا نقش جدی‌ را در مناظرات‌ این مسئله داشته باشد. سازمان ملل نباید به وسیله تنها یک قدرت‌ یا گروهی ‌از قدرت‌ها و یا هر گروه‌ دیگری اداره شود و مشروعیتش به طور دائم زیر سؤال خواهد رفت. ما امیدواریم یک مکانیزمی ‌پیدا شود که شورای‌امنیت‌ انعکاس تمام جهانیان باشد. سازمان ملل و دیگر نهادهای‌ بین‌المللی‌ نقش مهمی ‌در کنترل منازعات‌ جهان دارند. ما می‌دانیم که آفریقای جنوبی ‌یکی ‌از سخت‌‌ترین تجربیات‌ بود. انتقال آفریقای جنوبی ‌به دموکراسی‌ ضرورتا خشونت‌ آمیز نبود.

ماندلا دیگر وظایف سیاست خارجی کشورش را در دوره جدید شامل موارد زیر می‌داند و معتقد است که با تحقق این خواسته‌ها می‌توان محیطی امن را برای آفریقای جنوبی، قاره و حتی جهان انتظار داشت:

- آفریقای جنوبی ‌نمی‌تواند خودش را از سرنوشت‌ آفریقا ‌جدا کند. اگر ما انرژی و توانمان را برای ‌این قاره صرف نکنیم به شدت‌ در خرابی ‌بخش‌های ‌گسترده ای‌از این قاره متهم خواهیم بود. سازمان وحدت‌ آفریقا همانند سازمان ملل نیازمند هماهنگی با تغییرات جهانی می‌باشد. آفریقای جنوبی ‌یک فصل مهم را برای ‌دستیابی ‌به اتحاد و همکاری ‌نزدیکتر با آفریقا شروع کرده است. موقعیت‌ جهانی‌آفریقا به شدت‌ متأثر از تغییرات‌ جهانی ‌بوده است. بعضی ‌از این تغییرات‌، مانند خروج کوبا و شوروی‌که قاره را به عرصه منازعات‌ گسترده بین‌المللی ‌تبدیل کرده بودند مثبت می باشد امّا از لحاظ اقتصادی‌ موقعیت آفریقا‌ چندان رضایت‌ بخش نمی‌باشد. تغییرات‌ و توجه جامعه بین‌المللی ‌به سمت‌ اروپای ‌شرقی ‌است‌ و در این دیدگاه آفریقا، حاشیه‌ای و دارای موقعیت‌ اقتصادی‌ به شدت‌ ضعیف می‌باشد. آفریقا باید با قوی‌ ساختن پایه‌های ‌اقتصادی‌اش به این تحولات‌ پاسخ دهد و از طریق همکاری‌های ‌گسترده‌ی ‌بین کشورهای ‌قاره و همچنین شکل دادن مجدد شبکه‌های‌ تجاری‌ می‌تواند نقش مهمی ‌در این بین داشته باشد.

- حیطه جنوب آفریقا اولویت‌ ویژه‌ای ‌در سیاست‌ خارجی‌ما دارد. ما بخش جدایی‌ناپذیری ‌از جنوب آفریقا می‌باشیم و سرنوشت‌ ما در این منطقه باهم گره خورده است و تنها به وضعیت جغرافیایی محدود نمی‌شود

- الگوهای ‌تاریخی ‌روابط در جنوب آفریقا نابرابر و ناعادلانه می‌باشد. اقتصاد منطقه‌ای ‌که تحت‌ استعمار شکل گرفته بود باعث تقویت‌ و استحکام یک کشور(آفریقای جنوبی) شد و همکاری ‌دیگر کشورها فرعی و حاشیه‌ای ‌بود و بیشتر به عنوان نیروی ‌کار درنظر گرفته می‌شدند (مانند حمل و نقل) یا تدارک کالاهای ‌ارزان و منابع در دسترس و مناسب (مانند آب، الکتریسته و بعضی ‌از مواد خام دیگر). صادرات‌ آفریقای جنوبی ‌به بقیه نقاط منطقه در مقابل واردات‌ به بیش از ۵ به ۱ می‌رسید. این امر نه تنها پایه‌ها و تقویت‌ بنیه تولیدی ‌قوی ‌اقتصاد آفریقای جنوبی ‌را نشان می‌داد. امّا موانع گوناگونی‌بود که کشورهای ‌منطقه محصولات‌ خود را از از آفریقای جنوبی ‌وارد نمی‌کردند. من با تعدادی ‌از افراد موافقم که ایجاد روابط اقتصادی ‌نزدیکتر می‌تواند به طور بالقوه هم منافع گسترده‌ای ‌برای ‌آفریقای جنوبی و هم بقیه جنوب آفریقا داشته باشد. افزایش تجارت‌ با جنوب آفریقا و بقیه قاره می‌تواند برای ‌صنعت‌ ما اهمیت‌ زیادی ‌داشته باشد. کشورهای‌ همسایه ما هم می‌توانند با گسترش صادراتشان به آفریقای جنوبی ‌از آن بهره مند شوند و بدون توسعه منطقه آفریقای جنوبی جزیره فقر در دریای خوشبختی است.

- جنوب آفریقا تنها زمانی ‌رونق خواهد داشت‌ که بر اساس اصول عدالت‌‌خواهی، منافع متقابل و همکاری های‌ صلح‌جویانه استوار باشد. بازسازی‌ نمی‌تواند به وسیله قدرت‌های‌ خارجی ‌یا به صورت‌ یک‌جانبه توسط قدرت‌ منطقه‌ای ‌اعمال شود. بلکه باید با سرنوشت‌ جمعی‌ مردم جنوب آفریقا عجین شود. بنابر این آفریقای جنوبی ‌تنها به تعقیب منافع خود در جنوب قاره نخواهد پرداخت. همچنین رهیافت‌ نظامی‌گری ‌در امنیت‌ و همکاری ‌دیگر در جنوب آفریقا جایی ‌ندارد، آفریقای جنوبی ‌در مشارکت‌ با دیگر همسایگان ساختار منطقه‌ای‌ را برای‌ جلوگیری ‌از بحران‌ها تقویت‌ می‌کند. تا بتواند از این طریق میانجی‌گری و بحران را مدیریت‌ نماید.

- ما نگاه‌مان به منافع مشترک از طریق همکاری ‌با نهادهای ‌منطقه‌ای و قاره‌ای ‌است‌ و هدف‌مان تقویت‌ رفاه منطقه می‌باشد. برای‌ قرار دادن آفریقا در مسیر توسعه سریع با سه مشکل مواجه هستیم؛
۱- رشد پایین
۲- گسترش فقر
۳- نابرابری‌گسترده در استانداردهای ‌زندگی، درآمد وفرصت‌ها.
اقتصاد آفریقای جنوبی ‌از اواسط دهه ۷۰ به استثنای‌ دوره کوتاهی‌ از رشد بازار جهانی‌ طلا با رشد اندکی ‌مواجه بوده است. نرخ تولید ناخالص داخلی ‌از ۶ درصد در دهه ۶۰ به کمتر از ۴ درصد در حال حاضر رسیده است. این نرخ در دهه ۸۰ به ندرت‌ به ۱ درصد می‌رسید. سفیدپوستان آفریقای جنوبی ‌درآمد سرانه شان 9.5 برابر بیشتر از آفریقایی‌ها، ‌5.4 برابر بیشتر از رنگین پوستان و ۳ برابر بیشتر از آسیایی‌ها بوده است. کنگره ‌ملی ‌آفریقا معتقد است‌ که مهمترین راه برای‌ سرمایه گذاری ‌ایجاد محیط سیاسی ‌دموکراتیک و باثبات‌ همچنین گسترش مشروعیت، شفاف سازی و تداوم سیاست‌های‌اقتصادی‌است.

- روابط آینده آفریقای جنوبی ‌متکی ‌بر اعتقاد ما به حقوق بشر به عنوان محوری‌ترین اصل روابط بین‌المللی ‌است. ما آماده‌ایم تا نقش مهمی‌ را در تقویت‌ صلح و رفاه جهانی ‌بازی ‌کنیم. ما می‌توانیم انتظار داشته باشیم که کشورهای ‌صنعتی ‌جهان، ما را در این وظیفه همراهی‌کنند. ما همچنین آمادگی‌داریم تا سهم خودمان را در سراسر منطقه جنوب آفریقا به عهده بگیریم. نه به خاطر روحیه پدر سالاری‌ یا تسلط گرایی‌ بلکه بر اساس همکاری و احترام متقابل. زمان برای ‌آفریقای جنوبی ‌فرا رسیده است‌ تا جایگاه قانونی و پر از مسئولیت‌ خود را در جامعه بین‌الملل به دست‌ آورد. تأخیر در این فرایند ناشی ‌از آپارتاید بود. این وظیفه ما را مشکل می‌کند.

با توجه به انتصاب تابو امبکی به معاونت ریاست جمهوری عملا ماندلا از اواخر سال ۱۹۹۶ زمام امور را به وی سپرد و اعلام کرد که در دوره بعدی نامزد انتخابات نخواهد گردید امری که برای بسیاری از کشورهای آفریقایی و در حال توسعه در آن زمان چیزی عجیب بود. ماندلا می توانست با استفاده از نفوذ کاریزمایی خود برای چند دوره رییس جمهور گردد اما با این کار نشان داد که به فرایند دموکراتیک و پیشرفت کشورش اعتقاد دارد. وی توانست مدیریت دوران انتقال کشورش را بر عهده بگیرد و از طریق اصول اعتقادی اش، ضمن عفو عمومی به تمام اعتراف کنندگان جنایات دوران آپارتاید فضای آرامی را برای بازسازی زیر ساخت عقب مانده دوران آپارتاید فراهم نماید و از طرف دیگر قوانینی را به تصویب برساند که سفید پوستان نیز باید در پست های اجرایی این کشور و از جمله اقتصاد حضور داشته باشند. امری که نشان از اهمیت تاثیر عامل و کارگزار سیاسی در کنش ها دارد. زیرا در بسیاری از کشورهای آفریقایی همین رهبران کاریزمای زمان استقلال، خود باعث عقب ماندگی کشورشان گردیدند. با این میراث ماندلا امروزه آفریقای جنوبی به صدای جنوب تبدیل شده است و توانسته است در سطح منطقه ای به یکی از اهرم های مهم برای توسعه و امنیت در سطح قاره آفریقا تبدیل گردد و این کشور که زمانی محور ناامنی و توسعه نیافتگی در منطقه بود امروز پرچمدار صلح و توسعه است و از طرف دیگر توانسته است با این میراث در سازمان های بین المللی نیز نقش تاثیر گذار را ایفا نماید و به صدای جنوب در مقابل شمال تبدیل شد و به همراه کشورهای (برزیل، هند، چین و روسیه) در نقش یک قدرت در حال ظهور مطرح گردد و خواهان سهم خواهی در معادلات بین المللی باشد.

منبع: بررسی استراتژیک (به نقل از مرکز بین المللی مطالعات صلح)