لیبی همچنان در آتش و دود است و به رغم موفقیت های مخالفان قذافی، هر لحظه اما اخبار ضد و نقیضی از وضعیت قذافی و پسرانش منتشر می شود. رسانه های از فرار قذافی از مقرش بعد از تصرف ساختمان توسط مخالفین خبر می دهند و دسته ای دیگر جسد خون آلود قذافی را به نمایش می گذارند. اما در هر حال به تنها قطعیتی که می توان اطمینان داشت، سقوط قذافی و شکست طرفداران او است و در آینده ای نزدیک لیبی باید گذار به دموکراسی را با برگزاری انتخابات آزاد تجربه کند. خبر در گفتگویی با عباس برومند، کارشناس شمال آفریقا، آخرین تحولات لیبی را مورد بررسی قرار داده است.

حضور مخالفان در طرابلس به معنای پایان قذافی است؟
خوشبختانه مجموعه شواهد و قراین حاکی از آن است که به یمن ماه مبارک رمضان و استقامت مردم مسلمان لیبی، نهضت آزادسازی لیبی از سلطه دیکتاتوری 40 ساله قذافی به نتیجه رسیده و حکومت وی در پایتخت و بخش وسیعی از کشور فروپاشیده است. بله این پایان قذافی و آغاز ملت لیبی است.

آیا شورای انتقالی قصد برگزاری انتخابات را دارد؟
طبعا از امروز شورای انتقالی انقلابیون اداره امور کشور را بر عهده دارد و مهمترین وظیفه آن در درجه اول حفظ امنیت و آرامش و جلوگیری از تسویه حساب های شخصی و قبایلی و سیاسی و هرج و مرج در پایتخت است.
شورای انتقالی ماه ها در بن غازی فرصت داشت تا برای این روزها برنامه ریزی عملیاتی داشته باشد و تا حدودی هم طرح هایی دارد اما میدان عمل با نظر متفاوت است. خوشبختانه تجربه فتح شهرهای مهم دیگر لیبی از جمله مصراته و زاویه نشان داد که انقلابیون از پس حفظ نظم و امنیت پس از تصرف برمی آیند. البته طرابلس کمی متفاوت است اما باید خوشبین باشیم و امیدوار. خوشبختانه خود شورای انتقالی هم حداقل در اظهار نظرها و بیانات به این مساله توجه دارد. انتقال مقر شورای مزبور از بن غازی به طرابلس برای تسریع در فرایند تثبیت موثر خواهد بود که امیدواریم ظرف روزهای آینده اتفاق بیافتد.
همچنین انقلابیون باید از فرو غلتیدن به دام اختلافات درونی زودهنگام پس از پیروزی که معمولا پیش می آید، خودداری کنند کمااینکه در ماجرای مشکوک کشته شدن فرمانده نظامی خود در هفته های اخیر نشان دادند که استعداد این تنازع را دارند.
درست ترین کار ابتدا حفظ امنیت پایتخت و شهرهای فتح شده، پاکسازی شهرهای باقیمانده از بقایای رژیم قذافی و سپس انتخابات فراگیر برای مجلس قانون اساسی، تدوین و تصویب آن و سپس حرکت در مسیر قانون اساسی مصوب برای واگذاری قدرت به منتخبان مردم است.

وضعیت حضور ناتو در این کشور چه می شود؟
نکته مهمی که همه جهان باید بدان توجه کند و انقلابیون نیز باید برآن مصر باشند این است که رژیم قذافی به دست انقلابیون لیبی سقوط کرد نه نیروهای ناتو، اینکه این پیروزی متعلق به مردم لیبی است و هیچ نیروی به اصطلاح نجات بخش خارجی در آن سهمی ندارد باید به روشنی طرح شود. در واقع ناتو در مقابل رژیم قذافی پس از مدت ها بمباران پرحجم، چیزی بدست نیاورد و اگر نبرد زمینی انقلابیون نبود هنوز قذافی در طرابلس مشغول ضبط پیام های تلویزیونی اش بود! با این حساب ناتو نباید با داعیه سهم خواهی و ناجی گرایی، لیبی را همچون افغانستان اشغال نماید. ناتو و دیگر سازمان ها و دولت ها باید در چارچوب قوانین بین المللی و داخلی دانستن اتفاقات لیبی همچون مصر و تونس، با شورای انتقالی همکاری نمایند و لیبی را عرصه مطامع خود ننمایند، گو اینکه نفت لیبی تحریک کننده و طمع برانگیز است!
به هر حال همه اینها به عملکرد و میزان اقتدار و استقلال شورای انتقالی وابسته است که باید منتظر بود و مشاهده کرد.

از آنجایی که قذافی همچنان دارای طرفدارانی در طرابلس بود، آیا زین پس حتی بعد از سقوط قذافی نیز شاهد درگیری میان طرفداران و مخالفان باشیم یا اینکه لیبی روی آرامش را خواهد دید؟
حفظ آرامش در طرابلس به درایت انقلابیون وابسته است، با تصرف منطقه العزیزیه طرفداران قذافی دیگر امیدی در پایتخت نخواهند داشت و احتمالا به مناطق دیگر خواهند گریخت. به نظرم مشکل جدی در طرابلس نیست بلکه در شهرهای سرت و سبها است. گرچه تردید ندارم که قذافی درباره هواداران فراوان خود در میان قبایل و مردم این مناطق بلوف می زد، اما به هر حال حداقل هایی وجود دارد که به نظرم انقلابیون با توجه به تصرف پایتخت اکنون نباید از موضع جنگی با این قبایل و گروه های مردمی مواجه شوند چون این روش تمامیت ارضی و وحدت ملی لیبی را تهدید می کند. بلکه باید از موضع جداسازی حساب قذافی از آنان باب مذاکره با سران آنان و واسطه تراشی در نظام قبایلی را باز کنند. به نظرم این روش بهتر جواب خواهد داد. قذافی اگر چنانکه ادعا می کرد در طرابلس بماند که ان شاء الله دستگیر و همچون مبارک محاکمه خواهد شد اما اگر بگریزد و میان قبایل طرفدار خود برود مدتی دردسرساز خواهد بود، ولی باید بداند که سقوط کرده و اگر هم به خارج بگریزد که ظاهرا جایی در جهان جز ونزوئلا پذیرای وی نیست! خوب مدتی از محاکمه گریخته اما مساله جنگ داخلی و استمرار خون ریزی زودتر متوقف خواهد شد.

آیا می توان به لیبی دموکراتیک امیدوار بود؟
حتما چراکه نه، حرکت مردم مسلمان لیبی تا همین مرحله هم اعجاب آور بوده است. برای ادامه راه تا تحقق لیبی یکپارچه، آزاد، امن و آرام، راه سخت تر نخواهد بود. ما هم امیدواریم و دعا می کنیم.

منبع: خبر آنلاین