رسانه‌های رژیم صهیونیستی طی خبری اعلام کردند، "سلواکر میاردیت"، رئیس جمهوری سودان جنوبی شب گذشته در سفری غیر منتظره وارد تل‌آویو شد و امروز با "شیمون پرز" رئیس و "بنیامین نتانیاهو" نخست‌وزیر این رژیم دیدار می‌کند.

روابط کشور تازه استقلال یافته سودان‌ جنوبی با رژیم صهیونیستی همواره سوال برانگیز بوده است،‌ به خصوص که این کشور  روابطی عمیق و گسترده با رژیم صهیونیستی و سران آن دارد و بسیاری از کارشناسان و صاحب‌نظران نیز بر نقش رژیم صهیونیستی در جدایی جنوب سودان از سودان تاکید کرده و این نقش را چنان عیان و روشن ملاحظه می‌کنند که هیچ‌کس نمی‌تواند منکر آن باشد.

مطلب زیر نگاهی به اهداف رژیم صهیونیستی در این کشور و روابط دو جانبه سودان جنوبی – رژیم صهیونیستی دارد.
 
* تاسیس سودان جنوبی در 9 جولای
 
در 9 جولای گذشته کشور سودان جنوبی توسط قطعنامه 193 مجمع عمومی سازمان ملل با جدایی از سودان شکل گرفت. پس از آن هزاران نفر با حضور در خیابان‌های "جوبا"، پایتخت سودان جنوبی به جشن و شادمانی پرداختند.

آنچه در این جشن و شادمانی تعجب برانگیز می‌نمود، تشکر مردم جنوب سودان از مقامات رژیم صهیونیستی بود و عجیب‌تر آن‌که همزمان با این مراسم در تل‌آویو نیز هزاران نفر استقلال سودان جنوبی را جشن گرفتند.

چند روزی از این استقلال نگذشته بود که رئیس جمهور سودان جنوبی از روابط ویژه‌ جوبا با تل‌آویو خبر داد، اگرچه به رسمیت شناختن سریع سودان جنوبی توسط رژیم صهیونیستی بیانگر این پیوند عمیق بود.

اما واقعا چه رازی در پس این پیوند عمیق نهفته است؟ و چه عامل یا عواملی در تقویت آن موثر هستند؟ چرا سودان برای رژیم صهیونیستی تا این اندازه مهم می‌نماید؟ و چه چشم اندازی را می‌توان برای آن ترسیم کرد؟
 
* سودان جنوبی در یک نگاه
 
سودان جنوبی با مساحت 640 هزارکیلومتر مربع، کشوری در شمال آفریقاست که با سودان، کنیا، اوگاندا، جمهوری دموکراتیک کنگو، اتیوپی و جمهوری آفریقای مرکزی هم مرز است.

بیش از 90 درصد جمعیت 5/8 میلیونی سودان جنوبی با وجود داشتن منابع سرشار نفت زیر خط فقر بسرمی‌برند که مهم‌ترین دلیل آن را باید در جنگ‌های داخلی و درگیری‌های قومی ملاحظه کرد.

به لحاظ مذهبی اکثر مردم سودان جنوبی پیرو باورهای سنتی قبیله‌ای (بت پرست) هستند و اقلیت‌هایی از مسیحیان و مسلمانان نیز در کنار این اقوام زندگی می‌کنند.
 
* فقر رهاورد نیم  قرن جنگ داخلی
 
کنکاش در علل وضعیت کنونی سودان، ما را بار دیگر به ریشه‌ اغلب فتنه‌ها یعنی استعمار انگلیس رهنمون می‌کند. انگلیس در سال 1882 با حمله به سودان، این کشور را از امپراتوری عثمانی جدا و تحت قیمومیت خود در‌آورد.

در آن زمان انگلیسی‌ها به دنبال سلطه بر سرچشمه‌های رود نیل بودند، به همین دلیل از یک‌سو به مصر و از سوی دیگر به سودان چشم داشتند. آن‌ها با هدف جدایی و ایجاد اختلاف بین مردم این مناطق فشارهایی را وارد آورده و حتی با مسیحی کردن برخی از مردم، درصدد دامن زدن به این اختلاف‌ها بودند.

حاکمیت انگلیس بر سودان تا سال 1956 ادامه می‌یابد تا این‌که در این سال سودان به استقلال رسید، با این حال فتنه انگیز‌ی‌های انگلیس میان قبایل شمال و جنوب سودان ادامه یافت که رهاورد آن چندین دهه درگیری و کشته شدن بیش از دو میلیون نفر از مردم این کشور بود و چون هیچ‌یک از طرف‌های درگیر بر دیگری فائق نیامد، پس از نیم قرن درگیری در سال 2005 "قرارداد صلح نیواشا" در نایروبی، پایتخت کنیا میان طرفین به امضا رسید.

مهم‌ترین بند توافق‌نامه‌ نیواشا، برگزاری همه‌پرسی جنوب سودان در ژانویه‌ 2011 و پس از آن جدایی سودان جنوبی از کشور سودان بود. البته بر اساس توافق انجام شده، تصمیم درباره منطقه نفت‌خیز‌ "ابیی" به زمان دیگری موکول و مقرر شد، این منطقه فعلا بصورت غیرنظامی اداره شود.
 
* کشورهای غربی و تحولات سودان
 
اگرچه قدرت‌های بین‌‌المللی و کشورهای منطقه رویکردهای متفاوتی نسبت به استقلال جنوب سودان ‌داشته‌اند، اما بطور کلی کشورهای غربی از جمله آمریکا، رژیم صهیونیستی و همسایگان جنوبی غیر مسلمان سودان همواره از این طرح حمایت و از سال‌ها قبل برای تحقق آن برنامه‌ریزی کرده‌اند.

همان‌گونه که گفته شد، رژیم صهیونیستی از جمله بازیگرانی بود که تلاش‌های گسترده‌ای برای جدایی جنوب سودان به عمل آورد.
استقرار ماموران موساد در سودان و ارسال تانک و سایر تسلیحات به این منطقه جهت تقویت توان نظامی جنوبی‌ها، از جمله اقدام‌های رژیم صهیونیستی در سودان جنوبی محسوب می‌شود.

پس از استقلال سودان جنوبی نیز "بنیامین نتانیاهو"، نخست ‏وزیر رژیم صهیونیستی ضمن به رسمیت شناختن این کشور از آمادگی این رژیم برای ارائه کمک‌های اقتصادی و انتقال تجربیات به این کشور خبر داد.
 
* نفوذ صهیونیسم درسودان جنوبی
 
نقش صهیونیسم در فرآیند تجزیه سودان و بوجود آمدن پایگاهی برای تامین و حفاظت از منافع این رژیم قابل تامل است. چون در واقع روند تجزیه سودان از زمان تأسیس رژیم صهیونیستی دنبال می‌شده و این راهبرد به نوعی در سخنان "بن‌گوریون" قابل ملاحظه است که گفته بود، با توجه به محدودیت‌های جمعیتی و منابع و امکانات پیش‌روی صهیونیسم تنها راه بقا و موفقیت این رژیم در میان اعراب منطقه، شناسایی نقاط ضعف و اختلافات قومی، قبیله‌ای و دامن زدن به آن‌هاست.

براین اساس نخستین‌بار در سال 1956یعنی یک سال پس از استقلال سودان، رژیم صهیونیستی با مسیحیان و پیروان ادیان بومی جنوب سودان روابطی برقرار و کمک‌هایی به آنها ارائه کرد. روند این کمک‌ها در سال‌های بعد نیز ادامه یافت تا سال 1983 که تنش‌ در سودان به مرحله جنگ داخلی رسید، در این زمان رژیم صهیونیستی با اختصاص حسابی ویژه برای کمک به مخالفان جنوب عملا به فعالیت‌ خود در این کشور رسمیت بخشید.

در این سال‌ها بود که بارها از روابط ویژه‌ "جان گارانگ"، رهبر جنوبی‌های با رژیم صهیونیستی سخن گفته شد و صهیونیست‌ها نیز چندان آن را پنهان نمی‌کردند. تماس‌های رژیم صهیونیستی با جنوبی‌های از طریق کنسولگری این رژیم در "آدیس آبابا" در اتیوپی آغاز شد و در پوشش شرکت‌های تجاری، روابط  گسترده‌ای با قبیله‌ "دینکا" به عنوان  قوی‌ترین قبیله منطقه برقرار کرد تا زمینه نفوذ تل‌آویو در جنوب سودان را فراهم کند. روابط رژیم صهیونیستی با جنوب سودان را می‌توان به چند مرحله‌ تقسیم کرد:
 
- ارایه‌ کمک‌هایی در قالب کمک‌های بشر دوستانه نظیر دارو، مواد غذایی، فرستادن پزشک و امداد رسانی؛
 
- بهره‏برداری از اختلافات قبیله‌ای جنوبی‌ها و دامن زدن به درگیری‌ها جنوب‌ و شمال؛
 
- سرازیر شدن قراردادهای تسلیحاتی رژیم صهیونیستی به جنوب سودان و توسعه‌ چارچوب‌های آموزش شبه نظامیان جنوبی در اوگاندا، اتیوپی و کنیا؛
 
- از سرگیری حمایت رژیم صهیونیستی از شورش‌های مسلحانه و تجهیز جنبش‌های جدایی‌طلب جنوب به سلاح‌های پیشرفته و آموزش ده‌ها نفر از خلبانان آن برای هدایت جنگنده‌های سبک بمنظور حمله به مراکز دولتی در جنوب و حمایت تل‌آویو در زمینه تامین تصاویر ماهواره‌ای از مراکز نیروهای دولتی سودان؛
 
- اعزام کارشناسان صهیونیستی برای هدایت و رهبری جدایی‌طلبان و تدوین طرح‌های جنگی و مشارکت آن‌ها در برخی عملیات‌ها که به اشغال برخی از شهرهای جنوب سودان منجر شد.
 
به این ترتیب رژیم صهیونیستی از نفوذ بسیاری در سودان جنوبی برخوردار شد و با توجه این‌که تماس‌ تل‌آویو با جنوبی‌ها و آموزش‌ جدایی‌طلبان سازمان موساد و امان برعهده داشتند، آشکار می‌شود که حمایت سیاسی صورت گرفته از جنوبی‌ها در اصل حمایت اطلاعاتی و امنیتی بوده است.
 
* اهداف رژیم صهیونیستی در سودان جنوبی
 
به اعتقاد کارشناسان سیاسی، اگر جدایی جنوب سودان برنده‌ای داشته باشد، بی‌شک آن برنده رژیم صهیونیستی است. چراکه این رژیم صهیونیستی بود که سناریوی تجزیه سودان را نوشته و از سال‌ها قبل بازیگرانش را آموزش داده بود. با استقلال سودان جنوبی و با توجه به روابط نزدیک رژیم صهیونیستی با اتیوپی، کنیا، کنگو، جمهوری آفریقای مرکزی و چاد می‌توان گفت، حلقه‌ محاصره‌ سودان تنگ‌تر شده است، بویژه آن‌که دولت عمر البشیر پیوندهای نزدیکی با محور مقاومت و ضد آمریکایی دارد، هم‌چنین وجود سودان جنوبی می‌تواند به تضعیف نیروهای مخالف غرب و رژیم صهیونیستی کمک کند که در بخش‌هایی از "اریتره" نفوذ پیدا کرده‌اند.
 
از سوی دیگر تاسیس کشور سودان جنوبی برای رژیم صهیونیستی که خود درگیر مسئله‌ آب در خاورمیانه است، می‌تواند از نظر تسلط بر سرچشمه‌های استراتژیک رود نیل به‌ویژه پس از شرایط اخیر حاکم بر مصر و از دست دادن متحدی استراتژیکی به نام مبارک، بسیار حایز اهمیت باشد. 

* فعالیت‌های رژیم صهیونیستی در سودان جنوبی
 
افزون بر این فعالیت‌های سدسازی رژیم صهیونیستی در ساحل شرقی رود نیل که توسط دولت مستقل سودان جنوبی توسعه خواهد یافت، می‌تواند آرمان "نیل تا فرات" را یک گام به واقعیت نزدیک‌تر کند.
 
در این میان ذخایر طبیعی نفت سودان جنوبی نیز به مهم‌ترین وسوسه‌ شرکت‌های صهیونیستی تبدیل شده است، به گزارش سایت خبری "موندو اسپانیا" بیش از 80 درصد منابع انرژی سودان در قسمت‌های جنوب این کشور قرار دارد که این مسئله با وجود رقبایی مانند چین، به معنی اتصال رژیم صهیونیستی تشنه‌ انرژی، به منابع غنی نفت و گاز است.
 
همچنین براساس گزارش  شرکت "بریتیش پترولیوم"،جنوب سودان بیش از 90 درصد تولید و ذخیره‌ نفت سودان را در اختیار دارد و این منطقه بعد از آنگولا و نیجریه بیش‌ترین تولید نفت را در قاره‌ سیاه به خود اختصاص داده است.
 
کشف لایه‌هایی از منیزیم، اورانیوم و مس در این منطقه‌ حساس، کشورهای غربی را به بهره برداری از این منابع امیدوار کرد، اما بیش از همه رژیم صهیونیستی برای دست‌یابی به این منابع حریص‌تر کرده است.
 
شرکت‌های گردشگری این رژیم نیز با پخش گزارش‌هایی در رسانه‌ها وعده داده‌اند، این کشور جدید برای گردشگران کنجکاو صهیونیستی می‌تواند، جاذبه‌های بسیاری داشته باشد.
 
بحث‌های محرمانه‌ای نیز به دور از رسانه‌ها برای گشودن فرودگاه جوبا به روی شرکت هواپیمایی "العال" رژیم صهیونیستی صورت گرفته است. در همین حال مجموعه‌ی "شالوم المتحده" که یک شرکت صرافی در جوبا مرکز جنوب سودان است، با توسعه فعالیت‌هایش ساخت یک هتل پنج ستاره در شهر جوبا را بر عهده گرفته است.
 
امتیاز دیگر استقلال سودان برای صهیونیست‌ها، دست‌یابی به راه حلی برای بازگشت ده‌ها هزار آواره‌ جنوب سودانی است که در سال‌های اخیر به دلیل وقوع جنگ‌های طولانی از راه مصر خود را به سرزمین‌های اشغالی رسانده‌اند. البته راهبرد رژیم صهیونیستی در جنوب سودان به ویژه بعد از جدایی به منافع اقتصادی محدود نمی‌شود و این رژیم افزون بر سرمایه‌گذاری‌های گسترده، منافع سیاسی امنیتی خود را به ویژه با توجه به شرایط مبهم حاکم بر مصر و احتمال بازگشت این کشور به ایفای نقش عربی و فعال خود در منطقه دنبال می‌کند.
 
با توجه به آنچه گذشت، می‌توان گفت منافع رژیم صهیونیستی در مفهوم راهبردی آن بر تاسیس کشوری در جنوب سودان متمرکز بود که به احتمال زیاد در نهایت به پایگاه نظامی این رژیم در منطقه و امکانی برای جلوگیری از گسترش نفوذ عربی و اسلامی در قاره‌ آفریقا تبدل خواهد شد؛ موضوعی که برخی از آن به عنوان شکل‌گیری رژیم صهیونیستی دوم در قاره‌ آفریقا یاد می‌کنند.
 
بررسی عملکرد رژیم صهیونیستی ما را به این نتیجه رهنمون می‌سازد که این رژیم همواره کوشیده با تحریک گروه‌های غیرعربی همچون بهایی‌ها، ارامنه، کردها، ‌ترک‌ها، یهودیان، پروتستان‌ها، دروزی‌ها، مارونی‌ها، ترکمن‌ها، آشوری‌ها و ... از آنها به نفع اهداف راهبردی خود بهره‌برداری کند. 

منبع: خبرگزاری فارس