افتخارات بين المللي:
 نقاشاني كه در داخل و خارج از نيجريه در مدت كوتاهي، مشهور شدند عبارتند از: «بن انوونوو» -  به خاطر خلق چشم اندازهايش - «سيمون اوكه كه»(Simon Okeke)، «اي. او. اوكي بولو»(E.O.Okaybulu)، «ارهابور اموكپائه»(Erhabor Emokpae)، «بروس اونوبراكپيا»(Bruce Onobrakpeya)، «آيو آجايي»(Ayo Ajayi)، «مالام محمد»(Malam Muhammad)، «فليكس ايدوبور»(Felix Idubor)، «نا الله شهو»(Na’Allah Shehu)، «مورائينو اويه لامي» (Muraino Oyelami) و … . تعداد بسياري از آثار اين نقاشان نيجريه اي را در برخي از گالري ها و مجموعه هاي خصوصي در داخل و خارج مي توان يافت.

نوآوري ها:
 اگرچه تا نوامبر سال 2005 ميلادي، حدود 103 سال از پيدايش اولين نقاش مدرن در نيجريه مي گذرد، ولي طي اين مدت هوش ذاتي هنري نيجريه اي ها از سوي تعدادي از نقاشان محلي به معرض نمايش گذاشته شده است. نقاشي به عنوان يك اثر هنري جداي از برگزاري نمايشگاه هاي فردي و جمعي در خارج از كشور، مشهور شد و اين امر سبب گرديد تا عده اي از نقاشان اقدام به تشكيل مدارس و انجمن هايي در اين خصوص نمايند. براي نمونه، جنبش هنري «اشوگبو»(Oshogbo) و اتحاديه نقاشان شمال از طريق آزمايش هاي نتيجه بخش، زمينه هاي تازه اي را فراهم نمودند و توانستند به شناخت جهاني دست يابند.(13)
 هنگامي كه بسياري از نقاشان نيجريه اي،  فعاليت هاي خود را با استفاده از ابزارهاي سنتي همچون روغن، زغال، مداد، قلم و آبرنگ آغاز كردند، از ميان آنها تعدادي از نوآوران و آزمايش كنندگان، ابعاد و دامنه هاي هنرهاي زيبا را در داخل و خارج كشور گسترش دادند. آثار هنري از جمله نقش برجسته برنزي، چاپ كليشه اي روي مشما، سياه قلم كاري بر روي فلز، چاپ، امتزاج رنگ ها، منجوق دوزي، نقاشي نقطه نقطه و… در مناطق جديد دسته بندي شد. دامنه آزمايشات در زمينه هنردر نيجريه حد و مرزي ندارد و آينده هنرهاي زيبا، روشن به نظر مي رسد. درحقيقت چنين آزمايشاتي از زمان پيشگامان هنر در نيجريه آغاز شد، هنگامي كه وسايل يا اصلاً وجود نداشتند و يا اگر وجود داشتند، خيلي گران بودند.براي مثال برخي از نقاشان، آثار رنگ روغن خود را به جاي ترسيم بر پرده هاي نقاشي بر روي نوعي لباس نظامي كشيده اند. امروزه برخي از نقاشان براي ارتقاي كيفيت اثر خود از مقوا و يا تخته چندلا استفاده مي كنند. برخي از هنرمندان كه در زمينه امتزاج رنگ ها فعال مي باشند در بكارگيري از پوست حيوانات، مهره ها، صدف ها، سكه ها و… به منظور خلق آثار بصري و هنرهاي  ديگر شناخته شده اند. سبك نقاشي شناخته شده به عنوان نقاشي نقطه نقطه، تركيبي از نقطه هاي ريز را معرفي مي كند كه براي دستيابي به شكل و طرح مورد نظر بكار مي رود و نتيجه چنين اثري به عكسي شباهت دارد كه بر روي كاغذ رنگي نازك چاپ شده است.
 از روزي كه «چيف اونابولو»(Chief Onabolu) براي معرفي هنرهاي زيبا در مدارس نيجريه به اين كشور بازگشته است، بيش از يك قرن مي گذرد و طي اين مدت آموزش هنر، رشد قابل توجهي در سرتاسر اين سرزمين داشته است. آموزش، آگهي، نساجي، انتشارات و زمينه هاي شغلي ديگر براي هنرمندان نيجريه اي فرصت هاي شغلي مداومي را فراهم مي آورد.

حمايت دولت:
 دولت ايالتي و فدرال نيجريه هميشه به توسعه هنر و صنايع به عنوان منبعي براي اشتغال زايي و وسيله اي براي رشد استعدادها،  علاقه نشان داده و حمايت هاي ممكن را از اين صنعت كرده است. دولت، هنرمندان را به تشكيل تعاوني هايي در اين خصوص تشويق مي نمايد و بودجه و وسايل مورد نياز را در اختيار آنها قرار مي دهد تا بتوانند ساختمان هايي را براي ارائه محصولات توليد شده خود احداث نمايند. مسؤولان تعاوني دولتي از انجمن هاي مذكور ديدار مي كنند و بهترين روش افزايش توليد و فروش را ارائه مي دهند و به ايجاد نمايشگاه هايي در داخل و خارج نيجريه كمك مي كنند.
 همچنين دولت درگامي جلوتر به سوي گسترش هنر و صنايع، مدارس و كالج هايي از جمله كالج «فناوري يابا»(Yaba) و مدرسه هنرهاي زيبا در دانشگاه «احمدو بلّو»(Ahmadu Bello) را افتتاح  مي كند. جايي كه دانشجويان مي توانند استعدادهايشان را زير نظر مربيان شايسته، شكوفا نمايند. دولت و سازمان هاي خصوصي شامل برخي از نمايندگي هاي فرهنگي كشورهاي خارجي از بسياري از دانشجويان حمايت مي كنند.

هنرهاي نمايشي:
 اين نوع هنر شامل هنرهايي همچون رقص، نمايشنامه، تأتر، موسيقي و … مي شود. ريشه اين نوع بيانات هنري را مي توان در مراسم مختلف مذهبي و جشنواره هايي يافت كه براي ارتباط بشر با خدا، جامعه و طبيعت برگزار مي شود. به عقيده «يمي اوگونبييي»(Yemi Ogunbiyi) درام يا نمايشنامه برخاسته از نيازهاي اساسي بشر درآغاز تمدن است كه از آن زمان تا به حال، آن نيازها ادامه داشته است. نمايش هاي هنري معاصر از اصطلاحات ادبي مدرني استفاده مي كنند كه به طور گسترده اي از منابع سنتي اقتباس شده است و موضوعات و مباحثي را مطرح مي نمايند كه بيان و تفسيري قوي از زندگي و جامعه ارائه مي دهند.
 نمايشنامه ها و جشنواره هاي سنتي مكمل يكديگرند به طوري كه صحنه هايي از زندگي را براي توسعه ارزش هاي سنتي ايفا مي نمايند تا به اين وسيله به نيازهاي مدرن پاسخ دهند. از اين رو، در   جامعه اي كه از فناوري مدرن برخوردار است، رشد فرهنگي فراگيري ايجاد مي نمايند.
 در سياست فرهنگي نيجريه بايد بندي قرار داده شود كه طبق آن در همه ايالت ها، مراكز فرهنگي احداث شود و شهرداري ها براي نيل به اهداف و توسعه فرهنگي، حمايت بيشتري نمايند.

موسيقي و رقص:
 موسيقي در نيجريه بخشي از زندگي روزمره مي باشد و نقش اساسي را در فعاليت هاي مذهبي و اجتماعي ايفا مي نمايد. ساختن موسيقي در نزد يك فرد نيجريه اي، امري خودجوش است و هدف از آن، توليد صداهايي مي باشد كه به نوعي احساسات را بيان مي كند. موسيقي سنتي نيجريه، تلفيقي گسترده از بكارگيري صدا و ابزار مي باشد. اين دو عنصر به ندرت، جداگانه مورد بررسي قرار مي گيرند. ويژگي هاي صدايي بيشتر زبان هاي نيجريه اي، تأثير مستقيمي بر شكل آهنگين آن دارد. بنابر اين، لازم است يك نوازنده خوب نيجريه اي، شاعر هم باشد چرا كه همواره بايد از واژه هاي مناسبي براي نواختن آهنگ مورد نظر خود استفاده كند و واژه هايي را بكار گيرد كه سبب تكرار يك نت نشود.

آلات و ادوات موسيقي:
 نيجريه از لحاظ وسايل موسيقي غني است. در اين كشور طبل، تار، ني و آلات موسيقي ضربي وجود دارد. اقوام مختلف در استفاده از تركيبي از اين آلات موسيقي، تخصص دارند. بنابر اين ايالات شمالي كه غالباً از سازهاي سيمي استفاده مي كنند، سرزمين برجسته آلات و ادوات موسيقي سيمي و بادي هستند. مهارت در نواختن «گوگه»(Goge)- نوعي كمانچه- برتري شمالي ها در نواختن اين ساز سيمي را ثابت مي كند. در ميان سازهاي عمومي تر، ساز بادي به نام «الگيتا»(Algeita) وجود دارد كه بسيار پرسر و صدا است و صداي آن به صداي «قره ني»(Oboe) شباهت دارد اما از چند «ترمپت» قوي تر است.
 قوم «يوروبا» صاحبان نوعي طبل به نام «تاكينگ درام»(Taking drum) مي باشند. «ايبوها» يا ساكنان شرق اين سرزمين، توانايي و ذوق خاصي در استفاده از رديف هاي ضربي و تركيب ماهرانه آن با سازهاي ضربي دارند. آنها به جاي طبل از فلوت استفاده مي كنند و موسيقي آنها شايد شديدترين موسيقي نيجريه باشد.

رقص:
 نواختن موسيقي زماني صورت مي گيرد كه شركت كنندگان به رقص و پايكوبي بپردازند. اين سرزمين داراي رقص هاي گوناگوني مي باشد كه حركات موزون دست ها و چرخاندن تمام اندام ها تا رقص هاي نرم و پايكوبي هاي قوم «كانوري»(Kanuri)، «ايتسكيري»(Itsekiri) و رقص هاي هماهنگ و شديد قوم «ايجاو» (Ijaw) را دربر مي گيرد. هرگونه رقصي كه باشد با رهايي كامل و كنترل اعضاي بدن صورت مي گيرد. گروه هاي رقص متشكل از زنان و مردان در سرتاسر نيجريه وجود دارند، اما اين كار كمتر به شكل دو نفره و يا از طريق دست زدن به جنس مخالف صورت مي گيرد.

تأترهاي سيار نيجريه و ارتقاي فرهنگ:
 در سال 1930، گروه هاي تأتري سيار تشكيل شدند و نمايش هاي خود بويژه نمايش هاي اخلاقي را از شهري به شهر ديگر اجرا كردند. بيشتر اين نمايش ها بر اساس داستان هاي انجيل پايه ريزي و «كانتانا»(Cantana) ناميده مي شد كه به شكلي يكنواخت اجرا مي گرديد. از نمايشنامه نويسان برجسته اين دوران مي توان به «اي.بي.ديويد»(A.B.David)، «اونيموله»(Onimole) و «اي. اي. لايني»(A.A.Layeni) اشاره نمود. در سال 1994، «هربرت اوگونده»(Herbert Ogunde) تأتر عملي حرفه اي را عرضه كرد. او پا را از اجراي نمايشنامه هاي مذهبي فراتر گذاشت و به اجراي نمايشنامه هاي موضوعي و تاريخي روي آورد. «الحاجي ابوبكر امام»(Alhaji Abubakar Imam) در شمال اين كشور با اثر معروف خود تحت عنوان «سخن يك سرمايه است»(Magana Jari Ce) از بازيگران جوان حمايت كرد و سبب ارتقاي تأتر عملي شمال شد.
 «اوگونده» براي مدت چند سال در نمايشنامه هايي كه بر روي صحنه اجرا مي شد، تسلط داشت و هم زمان با وي در اواخر دهه50 تا اوايل دهه60  افرادي چون «دورو لاديپو»(Duro Ladipo) با بازي هاي معروف خود در سالن تأتر ملي و «كولا اوگونمولا»(Kola Ogunmola) با تأتر سيار خود توانستند نفوذي واقعي به داخل حوزه درام داشته باشند. اخيراً، «موسس اولايا»(Moses Olaiya) و گروهش معروف به «آلاوادا»(Alawada) در جنوب و «تونبولكه»(Tunbuleke) در شمال پيشگامان توليد نمايشنامه هاي كمدي بوده اند، اما در سال 2005 افراد ديگري چون «رابيلو موسي»  (Rabilo Musa) معروف به «ايبرو»(Ibro)، «چيروكي»(Ciroki)، «علي مودو»(Ali Mudu) و «سامانجا مازان فاما»(Samanja Mazan Fama) در اجراي نمايشنامه هاي كمدي شهرت يافتند.

تأتر دانشگاهي و ارتقاء فرهنگ:
 امروزه، نمايشنامه در نيجريه از طريق راديو، تلويزيون و صحنه رشد كرده است. در اوايل دهه50، دانشگاه «ايبادان»، تأتر سيار را به عنوان يك طرح آزمايشي ارائه كرد تا به اين شيوه بتواند نه تنها نمايشنامه هاي درجه اول را به مخاطبان در سراسر كشور عرضه كند، كه مشكل نبود سالن هاي مناسب و صحنه هاي خوب را برطرف سازد و در اين آزمايش نيز موفق شد. اكنون دانشگاه مذكور، بازيگران حرفه اي را تربيت مي كند و آموزش هاي اوليه در اين زمينه را تعليم مي دهد. دانشگاه «ايفه» نيز با تشكيل گروه تأتري «اوري اولوكن»(Ori Olokun) به عنوان يك گروه نمايشي حرفه اي تمام عيار وابسته به دانشكده مطالعات آفريقايي آن دانشگاه، گام مشابه اي را در اين خصوص برداشته است.  

سريال هاي تلويزيوني و ارتقاء فرهنگ:
  در سال 1968 ميلادي اولين سريال درام در نيجريه با عنوان «مدير مدرسه روستايي» (Village  Headmaster)، توليد شد كه درآن فعاليت هاي يك مستشار و مجري امورآن روستا به معرض نمايش گذاشته شده بود. اين سريال توسط «سگون اولوسولا»(Segun Olusola) مدير تلويزيون اين كشور توليد و از طريق بخش تلويزيوني شركت خبري نيجريه پخش گرديد. بعدها اين نمايشنامه به عنوان معروف ترين نمايشنامه محلي تلويزيوني نيجريه در سراسركشور شناخته شد و پخش گرديد. به دنبال سريال فوق، سريال هاي ديگري از جمله «ماسكراده»(Masquerade)، «هتل جوردن»(Hotel De Jordon)، «بانگ خروس در سپيده دم»(Cock Crow At Down) و… از تلويزيون پخش شد. در سال 1982 ميلادي همه كانال هاي تلويزيوني، سريال هاي محلي خود را داشتند و پخش مي كردند.

مشكلات و پيشرفت ها:
 يكي از مهمترين دغدغه هاي توسعه نمايشنامه هاي صحنه اي مدرن در نيجريه، عدم وجود كارگردانان حرفه اي و سناريوي مناسب در زمينه تأتر مي باشد، اما به تدريج با پيدايش نويسندگان و كارگردانان جديد و حرفه اي، اين مشكل از بين رفت. نويسندگان نامداري چون «ووله سوئينكا»(Wole Soyinka)، «چيف هوبرت اوگونده»(Chief Hubert Ogunde)، «دورو لاديپو»(Duro Ladipo)  و گروه تأتر دانشگاه «احمدو بلّو»، نمايشنامه هايي نوشتند كه در دانشگاه هاي آمريكا و اروپا اجرا گرديد و اين امر از رشد سريع در مدت زماني كوتاه حكايت مي كند. افزون بر اين «دروي كانگي» (Kongi’s Harvest) اثري از «ووله سوئينكا» و «همه چيز از هم پاشيد»(Things fall apart) و «ديگر فرصتي باقي نمانده است»(Nolonger at ease) اثر «چينوا آچه به»(Chinua Achebe) اخيراً توسط هنرمندان نيجريه اي به صورت فيلم درآورده شده است كه اين نيز بر رشد سريع فعاليت هاي هنري و استعدادهاي موجود در اين كشور با استفاده از منابع بومي دلالت مي كند.

امكانات آموزش نمايشنامه و ارتقاء فرهنگ:
 از آنجايي كه نمايش هاي هنري از طرح هاي ميراث فرهنگي نيجريه حمايت مي كند، تلاش هايي از سوي دانشگاه هاي اين كشور صورت مي گيرد تا نمايشنامه در برنامه هاي درسي اين دانشگاه ها گنجانده شود. براي مثال در سال 71-1970 دانشگاه ايبادان، نام مدرسه هنرهاي نمايشي خود را به دپارتمان هنرهاي نمايشي تغيير داد. از آن زمان تاكنون، آن دانشگاه اقدام به آموزش رشته هاي تخصصي در زمينه هنرهاي نمايشي كرده است و در اين ارتباط مدرك تخصصي صادر مي نمايد.
 يكپارچه سازي در طرح هاي تحقيقي و آموزشي آكادميك از برنامه هاي آزمايشي دپارتمان هنرهاي نمايشي است تا به اين وسيله ميان هنرهاي مختلف و آموزش كارورزان در زمينه هاي نمايش، رقص و موسيقي در دانشگاه هاي «ميدوگوري»(Maiduguri)، «ايبادان»(Ibadan)، «لاگوس»(Lagos)، «اوبافمي آولوو»(Obafemi Awolowo) و «احمدو بلّو»(Ahmadu Bello)  زاريا، هماهنگي به عمل آيد.
 به غير از آموزش اوليه كساني كه در زمينه نمايش فعال هستند، آموزشگاه هايي در امرآموزش نمايشنامه وجود دارند كه بازيگران زن و مرد در آنها آموزش مي بينند. اين متخصصان در حاشيه برگزاري نمايش هاي صحنه اي كه گهگاه برگزار مي كنند، نمايشنامه هايي را هم به صورت هفتگي ضبط و از طريق تلويزيون غرب نيجريه پخش مي نمايند. از ميان هنرمندان و بازيگران برجسته و حرفه اي در اين خصوص مي توان «جيمي سولانكه»(Jimi Solanke)، «تونجي اويلانا»(Tunji Oyelana)، «كايوده سوئينكا»(Kayode Soyinka)، «خواهران ليجادو»(Lijadu Sisters)، «دمولا اونيبونوكان»(Demola Onibonokun)، «باباتونده اميدينا»(Babatunde Omidina)، «تائيوو حسن»(Taiwo Hassan)، «يينكا كوادري»(Yinka Quadri) و… را نام برد.
 دپارتمان مذكور قصد فراهم كردن نيروي انساني سطح بالايي را براي تأتر ملي، خانه هاي فرهنگ، بنگاه هاي خبرپراكني، صنعت فيلم و مؤسسات آموزشي كشور دارد.
 انستيتوي مطالعات آفريقايي دانشگاه «ايفه» در زمينه داستان هاي نمايشي گام محكم و جدي برداشته است. يكي از فعاليت هاي درخشان انستيتوي مذكور، برگزاري ساليانه جشنواره هنر است. از توليدات عمده اين جشنواره مي توان به نمايش «خدايان مورد سرزنش نيستند»(The Gods are not to be blame) اثر «اولا روتيمي»(Ola Rotimi)- كه برنده جايزه برتر مسابقه هنر درام آفريقايي شد- «الاتانگانا»(Alatangana) اثر «پگي هارپر»(Peggy Harper) و «گبه كوده»(Gbe Kude) اثري از «آدگوكه دوروجاييه»(Adegoke Durojaiye)، اشاره كرد.
 مركز فرهنگي «اوري اولوكن»(Ori Olokun) كه توسط انستيتوي ايفه اداره مي گردد، محور اصلي چنين فعاليت هاي فرهنگي مي باشد.
 دانشگاه «احمدو بلّو» به منظور حفظ ميراث فرهنگي نيجريه و رشد استعدادهاي موجود، گروه فرهنگي و نمايشي را ايجاد و اداره مي كند كه فرهنگ اسلامي بر فعاليت هاي آن حاكم مي باشد.
 
تأتر ملي:
 حكومت نظامي فدرال، ساختمان تأتر ملي را احداث كرد كه از روي پل «اكو»(Eko) مشاهده مي شود و ارتفاع آن از زمين 31 متر مي باشد. هنگامي كه ساختمان مذكور به پايان رسيد به وزارت فدرال آگاهي ملي جهت نظارت و نگهداري تحويل داده شد. اين ساختمان مساحتي در حدود 23 هزار مترمربع را دربرگرفته و به اشكال مختلفي طراحي و تزئين شده است. ابعاد و شكل مدورآن، ويژگي هاي خاصي را در زمينه سايه ها و شكست نور به آن بخشيده است. اين نيز سبب گرديده تا نقش ساختمان با توجه به بناي زيبا و مناسب آن هماهنگ باشد.
 مجموعه تأتر ملي داراي يك سالن اصلي با گنجايش تقريباً 6 هزار تماشاگر، يك سالن كنفرانس با 1500 صندلي و دو سالن سينمايي مي باشد كه هر يك ظرفيت حضور800 نفر را دارد. در آنجا نيز يك مجموعه V.I.P يا جايگاه مقامات وجود دارد كه شامل پاركينگ، سالن انتظار و جايگاه ويژه مي شود. مجموعه مذكور همچنين داراي جايگاه پذيرايي از رئيس جمهوري است. سالن اصلي تأتر ملي اغلب براي هنرهاي نمايشي، آوازخواني، اجراي رقص و نمايش فيلم مورد استفاده قرار مي گيرد و اين قابليت را دارد كه با چرخش صحنه آن، بيش از 600 نفر ديگر را در سالن جاي دهد. همچنين سكوهاي اجراي اركستر درآن وجود دارد كه مي توان به پايين آورد و در آن برنامه اجرا نمود. در عين حال از        صحنه هاي كشويي برخوردار است كه با بيرون كشيدن آن، مي توان در سالن ياد شده مسابقات ورزشي اجرا كرد.
 امكانات آكوستيك و نورافشاني، محدوده وسيعي از سالن را از نظر نور و صداگذاري پوشش مي دهد. سيستم فركانس راديويي «اف.17» قابل دريافت از طريق گيرنده هاي دستي، شبكه ارتباطي گسترده اي را ايجاد مي كند.
 شركت كنندگان در كنفرانس هاي بين المللي قادرند از هر يك از شش زباني كه از طريق گيرنده هاي مذكور ترجمه و پخش مي شود، استفاده نمايند. استفاده از گيرنده هاي راديويي قابل حمل به اين معنا است كه شركت كنندگان در اماكن مختلف مجموعه تأتر ملي نيازي به حضور در سالن بزرگ ندارند و مي توانند از طريق اين گيرنده ها، از مذاكرات مطلع گردند.
 امكانات ديگر اين بنا شامل جايگاه خبرنگاران، رختكن و اتاق هايي براي هنرمندان و مسابقه دهندگان، مترجمان، آشپزخانه كاملاً مجهز و سيستم اطفاي حريق مي شود. همچنين اين مجموعه داراي سيستم هاي ارتباطي تلفن، تلكس و ... مي باشد كه از طريق آنها مي توان با جهان خارج ارتباط برقرار كرد. استفاده از پنل هاي چوبي بر زيبايي اين مكان افزوده كه توسط «ارهابور  اموكپه» Emokpae) (Erhabor  مجسمه ساز نامدار نيجريه اي ساخته شده است.
 ساختمان تأتر ملي، محل برگزاري جشنواره بين المللي هنر و فرهنگ آفريقاي سياه معروف به «FESTAC» در سال 1977 بوده است. رايزني فرهنگي سفارت ج.ا.ا در نيجريه از اين سالن نيز براي برگزاري جشنواره هاي فيلم هاي ايراني، استفاده مي كند.