جشنواره «اوهولا»(Uhola):
 جشنواره «اوهولا» به قوم «دكاكاري»(Dakakari) – ساكنان حومه دولت محلي «زورو»(Zuru) واقع در ايالت «سوكوتو» -كه در حال حاضر جزو ايالت «كبي»(Kebbi) است، تعلق دارد. گفته مي شود كه اين جشنواره در اثر تماس و ارتباط فرهنگي اقوام ديگر با قبيله دكاكاري به هنگام مهاجرت فصلي ايجاد گرديده است. قديمي ترين آبادي و محل سكونت قوم مذكور در مكان فعلي «كنسان»(Kansan) واقع در ناحيه «سكابا»(Sakaba) توسط اجداد و پيشينيان اقوام «بورگيوم»(Borgium) و «ايليو»(Illio) تأسيس شده است. همچنين قبايل «فكاوا»(Fakawa) و «دوكاوا»(Dukkawa)، جشنواره «اوهولا» را برگزار   مي كنند.
 در جشنواره «اوهولا»، با اهداي مشروبات مختلف به خدايان از آنها دلجويي مي شود. براي مثال، از خداي باران به خاطر نزول باران فراوان قدرداني مي گردد، سپس از او تقاضا مي شود تا باران بيشتر را متوقف نمايد تا بتوانند محصولات خوبي را جمع آوري كنند. چرا كه آنها بر اين اعتقاد هستند كه ادامه بارندگي به هنگام رسيدن محصول به برداشت آن لطمه مي زند.
 جشنواره مذكور طي مراسمي در معبد خداي باران كه به زبان «دكاكارچي»(Dakakarchi)، «كبون منكه»(Kabun Menke) يا سالن باران ناميده مي شود، در ماه اكتبر و يا اوايل نوامبر برگزار مي گردد. تمامي مراسمي كه در ارتباط با باران صورت مي گيرد از سوي كاهن بزرگ آن معبد به نام «گون منكه»(Gon Menke) يا «گونون منكه»(Gonun Menke) به معناي «باران دهنده بزرگ»  و در قالب ستايشي گروهي تحت عنوان «گيئيتيم منكه»(Gyitim Menke) يا «مشايعت باران» به اجرا درمي آيد. دلجويي از خدايان ديگر نيز در معابد مخصوص به آنها و به دنبال آن مراسم برگزار مي گردد. اين خدايان «گوك ددا»(Gouuk Dada) و «گوكونا ايسو»(Gokunna Iso) ناميده مي شوند كه اجازه دلجويي از خدايان كوچكتر را صادر مي كنند. گفته مي شود اين مراسم به منظور پاكسازي جامعه براي تهيه مقدمات جشنواره «اوهولا» و سپاسگزاري از خدايان متعدد به خاطر هدايت و راهنمايي هاي آنها در طول سال برگزار مي گردد.

جشنواره «ايدو»(Idu):  
 جشنواره «ايدو» كه به درستي «سو اولالي»(Suo Olali) يا «ضيافت آفريدگار» ناميده مي شود، در نزد عموم مردم «ايدو پله اولالي»(Idu Pele Olali) يا به شكل ساده تر «ايدو اولالي»(Idu Olali) خوانده مي شود كه به معناي جشن قطع درخت موز است. اين نام از زماني كه مراسم به اوج خود مي رسد يعني درخت موز توسط «فني آلابو»(Feni Alabo) يا «كاهن پرنده به دست» قطع مي شود، اقتباس شده است. سمت و جهت افتادن درخت مذكور بيانگر قبولي يا عدم قبولي قرباني هاي تقديم شده است. جشنواره «ايدو» طي فاصله هاي 7، 14، 21 و 28 سال برگزار مي شود.
 خداي مردم «نمبه»(Nembe)، «اوگيديگا»(Ogidiga) است. به عقيده آن قوم، «اوگيديگا» خداي جنگ بوده است كه توسط جنگجويان فراري از شهر «بنين» به روستاي «نمبه» آورده شد و در آنجا مستقر مي باشد. «كلااورووي»(Kalaorowei)، پادشاه «اوكپوما»(Okpoma)، فرزند «ادا»(Ada) بوده است و «ادا» نيز نام شمشيري است كه از بنين آورده شد و در معبد «اوگيديگا» در «نمبه» نگهداري مي شود. همچنين گفته مي شود كه «اوكپو» (Okpo) بنيانگذار «اوكپوما»، برادر «اوبولو»(Obolo) يا «اوگبولو»(Ogbolo) مؤسس روستاي نمبه بوده است. عموم مردم بر اين باورند كه «كلااورووي» روح شجاع و بي باك خود را در مردم اوكپوما دميده است و اين نيز افسانه شكست ناپذيري جنگجويان نمبه   مي باشد. اوكپوما بايد آغازگر خصومت با انداختن اولين تير باشد. اين امر بيانگر اهميت موجود نه تنها در جشنواره «ايدو» كه در «اكپوما» است. با اين احساس فراگير است كه آفريدگار در طول مراسم جشنواره «ايدو» مورد ستايش قرار مي گيرد. جشنواره مذكور همه جوامع اطراف، خدايان آنها، نياكان و حتي خدايان شهرهاي همسايه را دربر مي گيرد.

جشنواره هاي ملي و ايالتي:
 «جشنواره ملي هنر و فرهنگ» (National Festival of Arts and Culture) معروف به «NAFEST» از سوي شوراي ملي هنر و فرهنگ نيجريه تأسيس شده است كه همه ساله جشنواره هايي را به منظور توسعه و ارتقاء فعاليت هاي هنري، علمي و فناوري برگزار مي نمايد. همچنين شوراي مذكور بر استمرار، توسعه و تجديد مهارت هاي سنتي و ورزشي جهت رشد نيازهاي امروز، تأكيد مي ورزد. در واقع هدف از برگزاري چنين جشنواره هايي علاوه بر توسعه فرهنگ ملي، ايجاد زمينه هاي مناسب جهت استحكام روابط ميان فرهنگ ها است. با راه اندازي سياست فرهنگي ملي، جشنواره مذكور به مانند ابزار كليدي براي تحقق اهداف آن درآمده است. مفاهيم جشنواره در هم آوايي با خواسته هاي نوين جهت سازگاري با ايده ها و تفكرات جديد، بيش از پيش گسترش يافته است، ايده ها و تفكراتي كه به سوي رشد و توسعه فناوري، ترويج خلاقيت هاي بومي، ايجاد فرصت هاي شغلي و فراهم كردن زمينه هاي خودكفايي سوق داده شده است. افزون بر اين ها، فلسفه چنين جشنواره هايي به شكلي آگاهانه ترويج   وطن پرستي، نظم ملي و ايجاد همبستگي اجتماعي مي باشد.
جداي از جشنواره هاي ملي و فدرال برخي از ايالت ها نيز جشنواره هاي محلي به منظور جذب مخاطبان بيشتر و ترويج و توسعه توريسم برگزار مي نمايند. به هر حال، برخي از جشنواره ها هستند كه ريشه در جوامع سنتي دارند و همچون بازارهاي ساليانه، رشد پيدا كرده اند و به عنوان نقطه وحدتي در ميان همه جوامع با جشنواره هاي مشابه برگزار مي گردند. جشنواره ماهيگيري «ارگونگو»(Argungu) كه قبايل ماهيگير ايالت سوكوتو و ديگر ايالت هاي همسايه را گردهم مي آورد، همچنين مسابقه هاي قايقراني و اسب دواني «دربار» (Durbar) كه در جوامع ساحل نشين و اميرنشين هاي شمالي برگزار مي گردد و مراسم شهادت امام حسين (ع) كه جوامع شيعه را نه تنها در سراسر نيجريه كه در كشورهاي همسايه از قبيل «نيجر» و «جمهوري بنين» جمع كرده است، از اين نوع جشنواره ها مي باشند.

جشنواره مسابقات قايقراني:
 مسابقات قايقراني به دو صورت قايقراني پارويي و بادباني برگزار مي شود. اولين مسابقات قايقراني كه در نيجريه به ثبت رسيده است به سپتامبر 1933 ميلادي بازمي گردد هنگامي كه «اچ.ام.اس كارديف»(H.M.S cardiff) از باشگاه قايقراني در شهر لاگوس ديدار نمود. مسابقات قايقراني از   بخش هاي ضروري جشنواره هاي سنتي سالانه مناطق ساحل نشين نيجريه هستند. مردم ساكن اين مناطق در مراسم و پايكوبي هاي خود، جاذبه هاي محل سكونت خود را منعكس مي سازند. اجرا كنندگان مراسم، لباس هاي خاصي مي پوشند كه نمادي از حيوانات دريايي مانند خرچنگ ها، ماهي ها، تمساح ها و برخي حيوانات اسطوره اي ديگر است.
 طرح و شكل اين جشنواره به تدريج به منظور دستيابي به اهدافي فراتر از برگزاري جشن و يا پرستش پيش مي رود و با جذب توريست همراه  مي گردد. مفهوم مسابقه قايقراني در نيجريه، رشدي فراتر از عملكرد كشورهاي غربي داشته است، در واقع منظور از برگزاري چنين مسابقاتي به عنوان نشانه بصري هدفي مشترك و بخشي از ميراث فرهنگي نه تنها براي توسعه گردشگري كه براي ايجاد فرهنگ ملي واحد با توجه به چند قبيله اي بودن اين كشور مي باشد.

جشنواره «دربار»(Durbar):
 لغت «دربار» از كلمه «دربار» در زبان فارسي اخذ شده است. جشنواره  دربار، شامل مسابقات           اسب دواني و نمايش هنرهايي در ارتباط با آن مي شود. جشنواره مذكور در سال 1876 از سوي هندي ها در گراميداشت از ملكه ويكتوريا – ملكه بريتانيا- به عنوان صاحب اختيار هندوستان، در آن كشور برگزار گرديد. در واقع جشنواره دربار توسط «لرد لوگارد» اولين فرماندار كل به منطقه شمال نيجريه معرفي شد. استعمارگران بريتانيايي طي سال هاي 1948-1911 چندين جشنواره دربار برگزار كردندتا به اين وسيله به پادشاهان بومي منطقه، قدرت و نفوذ حكومت استعماري خود را يادآور شوند. ازآن زمان، جشنواره مذكور در نيجريه برگزار مي گردد. برخي از مردم به جشنواره دربار به عنوان يك تفكر استعماري نگاه مي كنند كه هيچ ارتباطي با تاريخ نيجريه ندارد. در نگاهي سطحي به نظر مي رسد كه چنين تفكري صحيح          مي باشد، اما نكته عمده و قابل توجه اين است كه وجود عوامل رايجي در شمال نيجريه همچون اسب ها، شترها و سواران آنها به برگزاري آسانتر اولين جشنواره دربار كمك كرده است.
 جشنواره دربار هم اكنون جزو ضروريات و لازمه زندگي مذهبي و سنتي اميرنشين هاي شمال اين سرزمين شده است. جشنواره مذكور به عنوان نشانه اي از قدرت و اقتدار سلطنت در منطقه مي باشد. جشنواره دربار به علت دربر داشتن مخارج بسيار زياد، آخرين بار در سال 1977 همزمان با برگزاري اولين جشنواره فرهنگي و هنري معروف به «FESTAC» به شكلي باشكوه برگزار شد. از آن زمان تابه حال، جشنواره هاي دربار كوچكتري گهگاه و با اهداف گوناگون اجرا گرديده است.
 به هر حال، براي فهم كامل جشنواره دربار بايد از وجوه تمايز عوامل فرهنگي، سياسي و مذهبي زندگي در مناطق اميرنشين نام برده شود. با چشم پوشي از ريشه استعماري جشنواره دربار، عوامل مذكور سبب شد كه اين جشنواره به عنوان تجلي اجتماعي و بخصوص نشانه ميراث فرهنگي نيجريه درآيد. در حقيقت جشنواره مذكور به رشد مؤسسات و نهادهاي سياسي، ميزان توليد صنايع دستي و مهارت هاي سواركاري، تربيت و نگهداري از اسب كمك كرده است.

جشنواره «اممنوو»(Mmanwu):
 جشنواره «اممنوو»، جشنواره ارواح و نياكان است. اعتقاد به ماوراي طبيعت نقش بسزايي را در اداره امور سنتي ايفا مي نمايد. در مراسم ايالت هاي واقع در كمربند مياني و جنوب نيجريه، ماسك ها به شكل تجسمي از ارواح گذشتگان مي باشند. قبايل بومي منطقه بر اين عقيده اند كه وقتي يكي از اعضاي جوامع ماسك پوش از بين مي رود، روح او در ميان اجداد و نياكان و نيز برخي عناصر ديگر حلول مي كند. اين ماسك ها اساساً به عنوان مجريان قانون، نگهبانان، پيام رسانان و سرپرستان مورد احترام مردم، بكار گرفته مي شوند.
 به هر حال، نيازهاي معاصر اهميت اين ماسك ها را از بين برده است، از اين رو در جوامع مدرن از آنها به عنوان يادگاري ازآثار و بقاياي گذشته استفاده مي شود. به منظور حفظ اين ميراث فرهنگي، دولت ايالت «آنامبرا»(Anambra) برگزاري ساليانه جشنواره مذكور را سازماندهي كرد. هدف از برگزاري چنين جشنواره اي، ايجاد زمينه اي واحد و مشترك براي فعالان در سنت ماسك پوشي ايالت ياد شده، بوده است. اين امر سبب مي شود كه ميان اقوام و قبايل مختلف ايالت «آنامبرا» وحدت و همگرايي ايجاد گردد. موفقيت در جشنواره «اممنوو» در سال 1987، مجريان آن را ترغيب نمود تا به منظور گسترش دامنه آن، از ايالت هاي همجوار جهت مشاركت در جشنواره هاي بعدي دعوت به عمل آورند. در سال هاي 2001 و 2004 گروه فرهنگي اجتماعي ايبو(ايگبو) معروف به «اهانزه»(Ohaneze) جشنواره كوچكي از اين نوع را برگزار نمود. به علت اين كه جشنواره مذكور مورد توجه گردشگران قرار گرفت، مقرر شد به عنوان ابزاري جهت تبليغ و ترويج ميراث فرهنگي نيجريه كه در حال بازسازي بود، بكار گرفته شود. جشنواره «اممنوو» به بازديدكنندگان شانس ديدن ماسك كميابي چون «ايجله» (Ijele)- پادشاه ماسك ها- را مي دهد. 
 جشنواره «اممنوو» در حال حاضر جشني مهم است كه هر سال به منظور گراميداشت ثروت و غناي فرهنگي نيجريه و شكوه و جلال سنت ماسك پوشي در اين كشور برگزار مي گردد.
 
جشنواره ماهيگيري «ارگونگو»(Argungu):
 تاريخ آغاز اين جشنواره به قرن 16 ميلادي بازمي گردد و ريشه در مسابقات ماهيگيري سنتي به نام «سو»(Su)- به زبان هائوسا – دارد. در سال 1934 به جشنواره «ارگونگو» ابعاد وسيع تري داده شد و از آن زمان به بعد علاوه بر اجراي نمايش هاي آبي، مسابقات كُشتي سنتي معروف به «كابانچي»(Kabanci)، مشت زني، اتومبيل راني و نيز نمايشگاه كشاورزي برگزار مي گردد. جشنواره مذكور كه حدود 20 هزار تماشاگر از ايالت هاي همجوار، جمهوري نيجر- كشور همسايه- و نهادهاي كشاورزي جذب آن مي شوند در طول رود «ريما»(Rima) واقع در ايالت «كبي»(Kebbi) برگزار مي گردد. در مسابقات ماهيگيري به بهترين ماهيگيري كه سنگين ترين ماهي را بگيرد، جايزه داده مي شود. ماهيگيري در اين جشنواره با دست و به شيوه سنتي طي ساليان سال صورت مي گرفته است و هدف از اين كار نمايش فرهنگ بوميان نسبت به ورزش هاي آبي مي باشد.
 جشنواره «ارگونگو» فقط به منظور اجراي مجدد توانايي هاي سنتي برگزار نمي گردد بلكه هدف از اجراي آن، ارتقا و ترويج صنايع دستي نيز مي باشد. از اين رو فرهنگ، بخشي سازنده جهت رشد و توسعه اقتصادي و فناوري به سوي كسب اهداف  وآرمان هاي ملي است. فرهنگ اگر گفته نشود نيروي اصلي، عامل اساسي تمامي پيشرفت هاي غيرمنتظره فني مي باشد. همچنين فرهنگ است كه تفاوت ميان اين قوم با اقوام پراكنده ديگر را مشخص مي نمايد.
 آرزو و رؤياي نيجريه به سوي آينده اي متكي بر فناوري هاي پيشرفته بر پايه استفاده از منابع سنتي بنا گرديده است. اين عوامل گوناگون كه در سياست فرهنگي نيجريه مورد بررسي قرارگرفته است همچون وسيله اي براي كنترل  وترويج اين آرمان ها و رؤياها مورد استفاده قرار مي گيرند تا سبب ظهور و تجلي آنها شوند و سرانجام اين كشور را به سوي فناوري پيشرفته و خودكفايي هدايت نمايند.