به نظر می‌رسد عمر کودتاگران در مصر به نظر آمریکایی‌ها به پایان رسیده و آنها در این مدت نتوانسته‌اند ارباب را از خود راضی کنند. از این رو پروژه جدید نابودی همه ارکان مصر و آشفتگی و بهم ریختگی بیشتر با توجه به ورود بی‌شمار سلاح از لیبی و سوریه متصور است.

مصر هم اکنون در بحرانی‌ترین روزهای تاریخ خود به سر می‌برد. بحرانی که نه تنها ابعاد سیاسی و اقتصادی، بلکه امنیت ملی داخلی و خارجی آن را نیز به شدت در شرایط هشدار قرار داده و این کشور را به لبه پرتگاه سقوط کامل نزدیک می‌سازد. این روزها شرح زندگی پر غصه ملت مصر به غم انگیزترین بخش‌های آن رسیده و همه آرزوهای ملتی که با تمام وجود کوشید تا خود را از سلطه دیکتاتوری سیاه و شصت ساله نظام آمریکایی خارج سازد؛ بار دیگر در زیر چکمه‌های نظامیان آمریکایی که بر گلویش فشرده می‌شود به نفس نفس افتاده است.

در این مجال قصد داریم که ملت عزیز و اسلامیمان را در جریان آنچه بر سر برادران و خواهران مسلمانمان در کشوری به بزرگی، عظمت و تمدن مصر می‌گذرد قرار دهیم تا شاید بی پرده‌تر به چهره پرفریب سیاست خارجی آمریکا در کشورهای اسلامی نظر بیفکنیم و با دقت و هوشیاری بیشتر و بصیرت بالاتری حوادث و تحولات پیرامونی خود را تحلیل کنیم.

سقوط مرسی در تیر ماه گذشته که حاصل یک سال تلاش شبانه روزی مزدوران آمریکایی و عربستانی و رسانه‌های آنان در مصر و منطقه، بر علیه او و جریانهای اسلام گرای مصری و از طرفی کارشکنی‌ها و سیاه نمایی‌ها و ناراضی تراشی‌های عناصر و مزدوران داخلی دوران مبارک که بعد از سقوط او و تا به امروز بر سر مسئولیت‌های خرد و کلان باقی مانده‌اند و کم تجربگی ملت مصر در شناخت توطئه‌های سیاسی داخلی و خارجی و بی تجربگی اخوان و عدم وجود رهبری هوشمند و فرزانه در مدیریت بحران به سراشیبی سقوط غلطید، سرنوشت تلخی را برای ملت مصر رقم زده است که شاید هرگز نتوان تمامی ابعاد گسترده آن را در این مجال کوتاه ذکر کرد.

ملت مصر که در مدت زمان یک ساله حکومت مرسی تازه طعم شیرین آزادی بیان و افتخار و عزت نفس را در عمر خود تجربه می‌کردند و گرد و غبار تحقیر و ذلتی را که خصوصاً در زمان مبارک هر لحظه مزه مزه می‌کردند به دست فراموشی می‌سپردند؛ ناگهان در عملیاتی روانی و تبلیغاتی چنان از دشمنانشان که نگران این بیداری و عزت طلبی در کنار مرزهای رژیم صهیونیستی بودند رو دست خوردند و به چاه ذلت و تحقیر و سرکوب و زندان و شکنجه و قتل و غارت و فقر و آشفتگی پرتاب شدند که بسیار مشکل می‌توان نجاتشان را در آینده‌ای نزدیک و با شیوه‌هایی سهل و بدون خونریزی‌های وسیع تصور کرد.

با انجام کودتای ارتش به فرماندهی ژنرال سیسی در مصر و ایجاد فضای خفقان شدید و اعلام حالت اضطراری و حکومت نظامی، تا به امروز هزاران نفر کشته، ده‌ها هزار زخمی و صدها هزار نفر دستگیر شده‌اند که هر روز بر این آمار افزوده می‌شود. سازمان امنیت ملی مصر که تربیت شدگان ژنرال عمر سلیمان و آموزش دیدگان رژیم صهیونیستی و مجهز به آخرین شیوه‌های وحشیانه بازجویی و شکنجه و ....هستند، پس از سقوط مرسی که به کنترل و پالایش آنان اراده کرده بود، دوباره جان گرفته و مال و جان و ناموس ملت در زیر یورش‌های آنان و عملیات‌های مکررشان به تاراج می‌رود. بسیاری از قربانیان امروز در خیابانهای مصر، کسانی هستند که به علت داشتن ظاهری اسلامی و یا شرکت در اعتراضات مردمی در خیابان‌های اطراف توسط همین نیروها کشته شده و یا به دام می‌افتند.

از طرفی پلیس و وزارت کشور که همراه سیستم اطلاعاتی مصر، دو بازوی مهم در انجام کودتا بودند نیز به کمک نیروهای اطلاعاتی با وحشیانه‌ترین شیوه‌ها به پلیسی کردن فضا پرداخته و به جان مردم کوچه و خیابان افتاده و به سمت تظاهراتهای اعتراضی شلیک مستقیم کرده و بیگناهان بسیاری را با پرونده سازی‌های دروغین روانه بازداشتگاه‌ها و زندانهای مخوف می‌سازند. زندان‌های وسیعی که در زمان مبارک برای ژاندارمی منطقه توسط او و سرویس دهی به کشورهای عربی و رژیم صهیونیستی ساخته شده است. از طرفی این قلع و قمع در بین چهره‌های سیاسی نیز بیداد می‌کند. اکثر اخوانی‌ها حتی افراد درجه چندم آنها و همه احزاب همفکر آنان همچون "حزب وسط "دستگیر شده‌اند و حتی بسیاری از احزابی که در ابتدا به علت اختلاف با اخوان با کودتا همراه شده بودند، اما با دیدن وحشی گری ارتش و پی بردن به پشت صحنه کودتا خود را عقب کشیدند نیز دستگیر شده و در مظان اتهام قرار دارند.

از سوی دیگر آمار مفقودان نیز هر روز افزایش می‌یابد و مردم در پی فرزندانشان که معلوم نیست در بین کشته شدگان روزانه اعتراضات و یا مجروحان و یا دستگیر شدگان هستند؛ سرگردانند. این شرایط در کنار عدم پاسخگویی سیستم پزشکی و درمانی مفلوک مصر در این ایام بسیار فاجعه بار است. بیمارستان‌های خصوصی حق پذیرش بیمارانی که در درگیری‌ها کشته یا مجروح شده‌اند را ندارند که اگر چنین کنند روسای بیمارستان‌ها دستگیر می‌شوند، اما در غیاب بیمارستان‌های خصوصی بیمارستان‌های دولتی نیز فاقد اولیه ترین امکانات بهداشتی و پزشکی بوده و هیچ همتی برای نجات جان مجروحان که مورد اصابت تیر مسلسل‌های سنگین از فاصله نزدیک قرار می‌گیرند، ندارند. وضعیت فجیع بیمارستان‌های دولتی را با عقب مانده‌ترین بیمارستان‌ها در کشورهای آفریقایی نیز نمی‌توان قیاس کرد. پزشکی قانونی نیز که برای شناسایی و یا نگهداری شهدا محل مراجعه ملت است؛ خود ناگفته‌های بسیار دارند. رسانه‌های مصر چندی پیش گزارشی را پخش کردند که دو یخچال این بنای مخروبه که نام "مشرحه زینهم" را بر آن گذاشته‌اند از کار افتاده و متصدیان که تحمل بوی تعفن اعضاء بدن و نمونه های موجود برای شناسایی و یا امور مربوط به سیستم قضایی و دادگاه‌ها را نداشتند کیسه‌های محتویات قطعات بدن انسانها را در پشت این مرکز ریخته و می‌گفتند که یخچال برای نگهداری آنها و جایی برای از بین بردنشان نداریم. فرض کنید در چنین شرایط و امکاناتی در ایامی که روزانه ممکن است به یکباره صدها جنازه برای تشخیص هویت به این مرکز که مرکز رسمی پزشک قانونی مصر است سرازیر شود تا گواهی دفن صادر شود، چه شرایطی حکم فرماست.

در روز قتل عام میدان رابعه یکی از مصیبت‌های خانواده‌های شهدا علاوه بر غم از دست دادن جگر گوشه‌هایشان راضی کردن پزشکان این مرکز برای صدور جواز دفن بود. خانواده‌ها و پدران و مادرانی که از شهرها و راه‌های دور و نزدیک برای بردن جنازه فرزندان شان آمده بودند؛ اما پزشکان از صدور جواز امتناع می‌کردند و با آنها به نزاع بر می‌خواستند؛ زیرا که مقامات مسئول پزشکی قانونی مصر تاکید کرده بودند که هیچ گواهی فوتی نباید با ذکر دلیلی مبنی بر اصابت گلوله باشد.

قوه قضائیه مصر نیز به عنوان یکی از آلوده‌ترین سیستم‌های قضایی جهان به کمک کودتا گران احکام سنگینی را برای هرکه مخالف کودتا باشد وضع می‌کند و کافیست تا پلیس به فردی مظنون شود و یا ارتش از موضع سیاسی فرد و یا جریانی خشمگین شده و یا چهره‌های سیاسی آنچنان که باید و شاید با جریان کودتا و سران آن موافقت خود را علنی نکنند، آنوقت نیازی به ادله اثبات جرم نیست؛ زیرا در این سیستم قضایی هرگونه ادله جرم از قبل مهیاست تا در برابر متهم بخت برگشته بگذارند و از وی عکس و گزارش تهیه کنند.

بگذریم از اینکه در شرایط حالت فوق العاده لزومی به محاکمه مظنونان نبوده و فرد را تا سالها بدون محاکمه و بررسی جرم و حق دسترسی به وکیل نگه می‌دارند؛ بدون اینکه تفهیم اتهام شده و مجرم بودن وی محرز شود. همان شیوه ای که مبارک در طول سی سال حکومت خود اجرا می‌کرد و لغو حالت اضطراری یکی از دستاوردهای انقلاب مصر بود که با کودتای خونین ارتش از دست رفت.

در این بین قوه مقننه‌ای نیز وجود ندارد و مجلسی که پس از انقلاب با رأی مردم برگزیده شد و نمایندگان واقعی ملت در آن بودند به دستور همین دستگاه قضایی فاسد منحل شد و امروزه اکثر نمایندگان منتخب آن در زندان بسر می‌برند.

در قوه مجریه نیز شرایطی بهتر از این حاکم نیست. دولت موقت که به نخست وزیری حازم ببلاوی و به انتخاب عدلی منصور رئیس جمهور موقت که از سوی ژنرال سیسی انتخاب شده‌اند اکثرا از افراد فرتوت و پیر زمان مبارک انتخاب شده‌اند و قدرت و اراده لازم را برای اداره کشور ندارند. کشور پرجمعیت مصر با بیش از 85 میلیون نفر با بحرانهای بزرگی دست و پنجه نرم می‌کنند و هر روز در گرداب مشکلات اقتصادی و افزایش سرسام آور قیمت‌ها و کاهش قدرت خرید و دست مزدها و تعطیلی کارخانه‌ها و کمبود واردات به علت عدم اطمینان شرکت‌های خارجی برای فرستادن سرمایه‌های خود به مصر در غیاب تولیدات داخلی و عدم و یا ضعف وجود کارخانجات تولیدی داخلی و تعطیلی و یا کم رونق شدن فروشگاه‌های بزرگ خارجی همچون "کارفور" فرانسه و یا "سیتی استارز "و "هایپر وان" آمریکایی که روزگاری بسیار پر رونق بود فرو می‌روند.

این بحران بزرگ چند بخش دارد که بخش مهم آن از اقتصاد ورشکسته و محتاج کمک‌های خارجی مصر نشأت می‌گیرد. مصر که خود یکی از ثروتمندترین کشورها از حیث منابع است، با مزدوری مبارک و ممانعت او از رشد و پیشرفت کشور به شرایطی دچار شده که مجبور است تا دست خود را هر از چندی در مقابل کشوری خصوصاً کشورهایی همچون عربستان و امارات و قطر و کویت دراز کند و این کشورها نیز در قبال اهداء مشتی دلار لیست بلند بالای توقعات خود را با تکبر ارسال می‌‌کنند. اکنون اقتصاد نیمه جان مصر نیز در شرایط خطرناکی به سر می‌برد.

برای شرح دقیق‌تر این شرایط به چند عامل اشاره می‌کنیم:

طی چند ماه گذشته تعداد زیادی از شرکت‌های سرمایه گذار خارجی در بخشهای مختلف مصر با کودتای ارتش و ایجاد دو دستگی و تفرقه و آغاز موج نا آرامی‌ها، از کشور خارج شده و سرمایه‌های خود را نیز خارج کرده‌اند که این فرار سرمایه‌های خارجی برای مصر بسیار خسارت بار بود. از طرفی التماس مصر برای بازگشت این سرمایه‌ها نیز با توجه به اوضاع شدیداً امنیتی و نا آرامی‌ها و نارضایتی های مردمی و بعضاً به آتش کشیده شدن فروشگاه‌ها و یا به غارت رفتن اموال آنها بی فایده است. از طرفی دیگر بسیاری از سرمایه داران بزرگ مصری نیز که از پشت پرده سیاست با خبر بودند در روزهای قبل از کودتا با سرمایه‌هایشان به خارج از مصر گریختند. در حالی که این فرار سرمایه‌ها برای مصر که از فرق سر تا نوک پا وابسته به واردات خارجی است و هیچ تولید داخلی قابل توجهی ندارد ضربه‌ای مهلک به حساب می‌آید.

همچنین بنادر مهم مصر خصوصاً بندر پورت سعید و اسکندریه با رکود شدیدی مواجه شده و مناطق آزادی همچون پورت سعید به علت ناامنی‌ها و عدم سفر مردم به آن از رونق افتاده است.

در این فضا و با شروع دور ناآرامی‌های پس از کودتا، صنعت جهانگردی باستانی و ساحلی که یکی از اصلی ترین منابع در آمد ملت مصر بود و در دوران مرسی در حال رونق گرفتن بود و سرمایه گذاری های عظیمی برای توسعه این صنعت از سوی درباریان زمان مبارک و دیگر کشورهای خارجی خصوصاً عربی و غربی به عمل آمده بود به رکود کشیده شد و عملاً هیچ توریستی به مصر سفر نمی‌کند و میلیونها نفر که شغل آنها بی واسطه و یا با واسطه با این صنعت گره خورده بود؛ بیکار شده‌اند. شرکت‌های هواپیمایی سفرهای خود به مصر را به کمترین حد خود تقلیل داده‌اند و شرکت‌های هواپیمایی مصری در شرایط بسیار بدی به سر می‌برند همچنین انبوهی از هتل‌های لوکس مصر ماه هاست که خالی مانده است.

تربیت دانشجو و پذیرش دانشجویان خارجی خصوصاً به علت جایگاه علمی الازهر و امتیاز بین‌المللی تحصیل در آن و یا دیگر دانشگاه‌های مصر نیز یکی از جاذبه‌های علمی مصر برای جذب دانشجوی خارجی بود که بعد از کودتا هزاران نفر از دانشجویان کشورهای مختلف به علت نا آرامی‌ها از مصر خارج شده‌اند و این منبع در آمد نیز از دست رفته است.

از دیگر مشکلات اقتصادی‌ای که به وجود آمده، مسئله صحرای سینا و کانال سوئز است. کانال سوئز که بنا بر آمارها، درصد بالایی از در آمد کل گمرک‌های جهان را به خود اختصاص می‌دهد، امروزه با مشکل مواجه شده و به علت بدرفتاری ارتش با قبائل ساکن در سینا و هجوم وحشیانه به منازل آنان و تخریب خانه‌های مردم به بهانه وجود تونل‌هایی که به سمت غزه کشیده شده و به قتل رساندن مردم سینا به بهانه مبارزه با تروریسم و ظلم و ستم‌های وسیعی که در این منطقه بر علیه مردم روا می‌دارد و دستگیری و ممانعت صید ماهی برای صیادان در این منطقه به بهانه مسائل امنیتی نارضایتی آنان را به وجود آورده و از یک طرف آتش انتقام در این قبایل را شعله ور می‌سازد و از طرفی صهیونیست‌ها و عربستان نیز فضا را برای ورود تروریست‌های القاعده و سلاح از طرف دریای سرخ و خلیج عقبه برای ناامنی بیشتر سینا و نا امن کردن کانال سوئز فراهم آورده‌اند تاضربه‌های اقتصادی کاری‌تری بر مصر وارد کنند. آن‌ها با دامن زدن و سوق دادن مصر به درون آتش جنگ داخلی خطر مصر قوی و متحد برای اسرائیل را از بین برده و از طرفی با انتشار بدبینی از سوی رسانه‌ها و اتهام زنی به حماس و اخوان برای توجیه ناامنی‌های درون سینا، روابط عاطفی بین مصر و فلسطین را خدشه دار کنند و زمینه محاصره هرچه بیشتر غزه و فشار مسدود بودن مرز رفح و دشمنی بین دو ملت مصر و فلسطین را فراهم آورند.

رسانه‌ها نیز بخش مهمی در تشدید بحران مصر به حساب می‌آیند. رسانه‌های مزدور آمریکا و عربستان که در طول یکسال حکومت منتخب مردم، بر طبل بی کفایتی اخوان می‌کوبیدند و با آخرین شیوه‌های عملیات روانی مردم را علیه حکومتی که برای اولین بار توسط خودشان انتخاب شده بود می‌شوراندند، پس از کودتا نیز پروژه تروریست نمایی اخوان را دنبال می‌کنند تا مانع از بازگشت مجدد آنان که دارای پایگاه اجتماعی وسیعی هستند، شوند و بر جنایات ارتش و پلیس و سازمان اطلاعات سرپوش گذارند. آنان معمولاً عملیات‌های تروریستی را که عموماً منابع مجهولی دارند و به اعتقاد بسیاری از مردم از سیستم اطلاعاتی خشن مصر برمی‌خیزند؛ به گردن اخوان انداخته تا موج خشم و غضب از اخوان را دامن بزنند. امروزه واژه اخوانی در رسانه‌ها برابر با تروریست است در حالی که واقعیت امر چیز دیگری است و این امر بر ملت پوشیده نیست.

در این بین اما برخی از چهره‌ها شاخص‌تر بوده و نقش بیشتری در التهاب آفرینی دارند. "باسم یوسف "معروفترین کمدین مصری و تیمش که وابستگی شدیدی به آمریکایی‌ها دارند، در دوران حکومت مرسی در برنامه‌های هفتگی خود با استفاده از زبان طنز ضربه‌هایی کاری بر حکومت نوپای مرسی وارد کردند. او که همزمان با کودتا به خارج از کشور رفته بود دوباره این روزها به مصر بازگشته تا پروژه جدید آمریکایی‌ها را کلید بزند.

«باسم یوسف» برای اولین بار پس از سقوط مرسی جمعه شب گذشته اولین برنامه مخصوص خود پس از سقوط اخوان را به روی آنتن برد و بر خلاف خفقان شدید حاکم که هیچکس جرأت هیچگونه انتقادی از سیسی و دیگر کودتا گران را نداشته و هر گونه سخن سیاسی در همه اماکن عمومی و ادارات و مساجد ممنوع بوده و متخلفان به اشد مجازات می‌رسند؛ در برنامه خود ناگهان تابوی قداست سیسی را شکست و به تمسخر سیسی، رئیس جمهور و نخست وزیر و طرفدارانشان در رسانه‌ها پرداخت و ملت نیز که از این جو خفقان آور به ستوه آمده‌اند از ته دل خندیدند. بماند که طرفداران سیسی و کودتا گران بسیار عصبانی شده و سیل تهدیدات و انتقادات به سوی باسم سرازیر شد، اما این حرکت باسم نشان داد که آمریکایی ها قسمت دوم کودتا را رقم زده‌اند و به دنبال بازی با ارتش و طرفدارانش هستند تا با شکستن ابهت آنان اوضاع را به سوی درگیری های بیشتر بکشانند، قبل از اینکه ماشین جنگی ارتش اوضاع را از کنترل آمریکایی‌ها خارج نماید.

بعد از برنامه باسم یوسف صدها شکایت از طرف جبهه حامی ارتش به دادگاه‌های مصر ضد باسم یوسف رسید، اما همگان می‌دانند که باسم یوسف به عنوان دلقکی آمریکایی به نوعی از مصونیت خاص برخوردار است و حداقل خطر دستگیری برای او نیست. رئیس جمهور آمریکا و دولت و رسانه‌های آمریکایی تمام قد در دفاع از او عمل می‌کنند. کما اینکه در دوران مرسی که حجم تمسخر او درباره رئیس جمهور قانونی ملت و پروژه شکستن احترام و ابهت حکومت به اوج خود رسید و قرار به قطع برنامه او که یکی از پرطرفدار ترین برنامه‌های تلویزیونی مصری است شد، آمریکایی‌ها عملاً وارد شده و حتی اوباما شخصاً در این مورد موضع گیری کرده و از باسم یوسف حمایت کرد و با حمایت از باسم، دولت مصر را در فشار قرار داد تا هیچ مانعی در مقابل او برای تکمیل پروژه جنگ روانی اش علیه مرسی که بسیار هوشمندانه نیز اجرا می‌شد ایجاد نکند. حال با بازگشتن دوباره باسم پس از چند ماه آشوب و خفقان و بسته بودن همه زبانها و شکسته شدن همه قلم‌ها علیه کودتا، وی به یکباره بالاترین مقام کودتاگر و همه دست اندر کارانش را به سخره گرفت و به نظر می‌رسد عمر کودتاگران به نظر آمریکایی‌ها به پایان رسیده و آنها در این مدت نتوانسته‌اند ارباب را از خود راضی کنند. از این رو پروژه جدید نابودی همه ارکان مصر و آشفتگی و بهم ریختگی بیشتر با توجه به ورود بی شمار سلاح از لیبی و سوریه متصور است.

موضع دولت آمریکا نیز در این سیر تحولات قابل مو شکافی بیشتری است. آمریکایی‌ها که در دوران حکومت مرسی با مشغول کردن مرسی و اخوانی‌ها به وعده‌های پوچ آنان را سرگرم کرده تا وقت کافی و زمینه مناسب را برای بازگرداندن دیکتاتوری جوان تر از مبارک به نام ژنرال سیسی را فراهم آورند، این روزها که خشم انباشته شده مصری‌ها پس از جنایات فراوانی همچون کشتارهای وحشیانه مقابل گارد ریاست جمهوری و خیابان نصر و میدان رابعه و النهضه قاهره و جنایات وسیع در دیگر شهرها و دستگیری‌ها و شکنجه‌ها و فشارهای مختلف آنان را از عدم موفقیت سیسی مطمئن ساخته است؛ پروژه جدیدشان مبنی بر شکستن ارتش و چهره‌های شاخص کودتا مثل سیسی فرمانده ارتش و رئیس جمهور موقت عدلی منصور و نخست وزیر موقت حازم ببلاوی را کلید زده‌اند تا این حکومت نیمه جان نیز سقوط کرده و کشور در آشوبها و بحرانهای جدی تری سقوط کند. سپس منجی ای جدید از سوی آنان علم شود تا باز هم مواضع خود در مصر را محفوظ دارند.

در واقع آمریکایی‌ها با پیاده کردن قسمت اول پروژه کودتا که شیخ الازهر به عنوان منبر اهل سنت و پاپ مسیحیان و جبهه سلفی‌ها و ارتش و پلیس و سیستم اطلاعاتی و امنیتی مصر و طاغوتیان و وفاداران به مبارک و احزابشان و بخشی از طرفداران آنان را در یک جبهه و اخوان و طرفداران اسلام معتدل و حکومت قانونی مصر و احزاب و گروهای طرفدار آنان و بخشی عظیمی از توده مردم در طرف دیگر آن قرار داشتند را به جان هم انداختند و با استفاده از جنگ روانی و قدرت تبلیغاتی و پروپاگاندای رسانه‌ای و زور سر نیزه ارتش و نافرمانی وزیر کشور و پلیس و سیستم اطلاعاتی زمینه سقوط خونین حکومت قانونی را فراهم آوردند، اما همین آمریکایی‌ها در گام بعدی موذیانه به جبهه‌ای که به امید حمایتهای وعده داده شده آنها به میدان رفته بودند و آبرو و حیثیت خود را با وعده‌های او پایمال کرده بودند و با تمام توان حکومت شرعی و قانونی و رئیس جمهور منتخب را به زیر کشیده بودند نیز خیانت کردند و همکاریهای لازم را ارائه ندادند تا بر اثر نتیجه طبیعی این سونامی سیاسی که خشم عمومی و بحرانهای اقتصادی است طرف پیروز نیز به زیر کشیده شده و هرج و مرج حقیقی سقوطی کامل را برای مصر با همه شخصیت‌ها و جناحهایش رقم بزند.

برای آمریکایی‌ها نقطه مطلوب، عدم حضور قدرتی فراگیر و ماندگار در مصر است. خصوصاً اینکه بنا بر سیاست‌های آنان باید قدرت ارتش بزرگ مصر از هم پاشیده شود تا امنیت صهیونیست‌ها بیش از پیش تامین شود. هیمنه ارتش مصر که با کودتا بسیار فروریخته و شعار بر علیه ارتش همه در و دیوار و حتی درختان شهر را مزین کرده بود اگرچه به لطف سطل‌های رنگ و سربازان وظیفه که وظیفه پاک سازی آنها را داشتند کمی مخفی شده است؛ اما تنفر از ارتش در لایه لایه جامعه که عموماً به گونه‌ای در اطراف خود شهید یا مجروح و یا مفقود و زندانی ای دارند موج میزند و این تنفر به جایگاه خانواده پر تعداد ارتش که در طول شصت سال حکومت در مصر، صاحب ثروتهای بیشمار و محبوبیت بی مانندی بودند لطمه جدی وارد کرده است.

این روزها شرایط دانشگاه‌ها نیز بسیار بحرانی است. تقریباً در طول یک ماه گذشته که از آغاز به کار دانشگاه‌ها گذشته است هر روزه در دانشگاه‌ها و بعضاً مدارس تظاهرات برپاست و تقریباً آموزش عالی به تعطیلی کشیده شده است. تظاهرات روزانه در دانشگاه الازهر در قاهره که به اشغال بخش اداری آن نیز منجر شد و دیگر شعبه‌های آن در دیگر شهرها و همچنین تظاهرات در دانشگاه‌های قاهره، عین شمس، اسکندریه، منوفیه و.....و درگیری شدید مامورین امنیتی با اساتید و دانشجویان معترض و کشتن و یا زخمی کردن آنان و یا موج وسیع دستگیری‌ها در دانشگاهها هر روز شرایط را در سیستم آموزش عالی بحرانی تر می‌کند هیئت علمی و اساتید و دانشجویان به رفتار وحشیانه پلیس و شلیک مستقیم به تظاهرات آنان و کشته شدنشان معترضند و خواستار آزادی دوستانشان هستند، اما هر روز نه تنها به درخواست‌هایشان توجهی نمی‌شود بلکه با رفتارهای وحشیانه تری در هم کوبیده می‌شوند.

شرایط مساجد نیز بهتر از این نیست. وزارت اوقاف دولت موقت جدید، بیان هر گونه سخن سیاسی را از منبر مساجد ممنوع اعلام کرده است و برپایی نماز جمعه را جز در چند مسجد خاص نیز ممنوع کرده و در مساجد هیچگونه سخن و تحلیل سیاسی نباید ردوبدل شود. وزارت اوقاف حتی شماره تلفنی را اعلام کرده است که هر کس مطلع شد که مفسری تفسیر سیاسی از قرآن ارائه می‌دهد به این شماره اطلاع دهند. بهرحال مساجد که در دوران انقلاب 25 ژانویه مرکز انقلاب بود و پس از آن نیز با باز شدن فضای سیاسی خصوصاً در دوران مرسی به محل بحث و تحلیل مسائل روز تبدیل شده بود؛ امروزه هر حرکت سیاسی در آنها ممنوع اعلام شده است و این خفقان ملت را آزار می‌دهد. اگرچه هنوز هم هر هفته نمازهای جمعه و جماعت میعادگاه مردم برای برپایی تظاهرات ضد ظلم و ستم ارتش است.

چنین شرایطی در ادارات نیز حاکم است. ادارات که در زمان مرسی با تحریک عوامل مزدور هر روز به بهانه‌ای به اعتصاب کشیده می‌شد و آشوب طلبی در آن به نماد آزادی خواهی تبدیل شده بود، اکنون هرگونه بحث سیاسی در آن ممنوع بوده و هرکه منتقد شرایط فعلی باشد بسرعت دستگیر می‌شود. مردم از بیان نظرات سیاسی خود بسیار بیمناکند و هیچکس به دیگری اطمینان ندارد و چه بسا بسیاری این فضای پلیسی را برای تسویه حسابهای شخصی با برچسب اخوانی به دیگری زدن مناسب می‌دانند.

این مختصر دردنامه‌ای بود از شرایط ویژه و اسفناکی که ملت مسلمان مصر در آن، روزهای تیره خود را به شب‌های تار گره می‌زنند. این روزها شنیدن صدای شلیک گلوله‌ها و تشیع جنازه شهدا و عکسهای مفقودان که بر دیوارها نقش میبندد با حرکت پرشتاب هواپیماهای جنگی در سطوح بسیار پائین که با صدای گوش خراش خود سعی در به رخ کشیدن چهره مخوفی از ارتش دارند که دل هر شهروندی اعم از پیر و جوان و کودک و زن و مرد را به شدت می لرزاند به امری متداول تبدیل شده است. همچنین پرواز هلی کوپترهای جنگی و سیاه رنگ آپاچی که تیربارها و موشکهایی در دو طرف آنان بسته شده و خاطره تلخ کشتار فجیع روز قتل عام میدان رابعه العدویه را زنده می‌کند نیز نمک بر زخم ملت می‌پاشد.

بحران انرژی و سوخت و بحران برق خیابانهای فرعی قاهره را شبها در تاریکی فرو برده و حکومت نظامی و صدای حرکت شنی تانکها و نفربرهای ارتش در حالی که ارتشیان با مسلسلها بر بالای آنها مستقر هستند و راه‌های اصلی را سد می‌کنند، پنجره‌های خانه‌ها را لرزانده و آرامش شبانه ملت را می‌ربایند و فضای پرنشاط شبانه قاهره که معروف به شهر شب بیدار بود را به خاموشی کشانده است. مصر از لیست یکی از گزینه‌های اصلی و امن برای برگزاری بسیاری از کنفرانس‌ها و نشست‌های بین‌المللی خط خورده است. بسیاری از دیپلماتها و خانواده‌هایشان قاهره را ترک کرده‌اند و افراد سفارتخانه‌های خود را به حداقل ممکن رسانده‌اند و اکثر مناسبتها و گردهمایی‌ها لغو شده است.

خدمات شهری تقریباً به صفر رسیده، جمع آوری زباله‌ها همچون گذشته مشکل لاینحل مصر بوده و خدمات راهنمایی و رانندگی نیز تقریباً وجود ندارد و هرکس هرگونه که بخواهد در خیابانها رانندگی می‌کند و تابلوهای راهنمای و رانندگی یا مورد اصابت تیر قرار گرفته و یا در درگیری‌ها به عنوان سپر مورد استفاده قرار گرفته است و در جای خود قرار ندارد.

خزانه دولت خالی، کمکهای خارجی به کندی و با اما و اگر به آنها می‌رسد. طی چند روز گذشته رئیس جمهور موقت به دیدن پادشاه عربستان رفته و قرار است در روزهای بعد هم به دیگر کشورهای عربی برود. همچنین نخست وزیر نیز طی سفری به امارات به دنبال جمع آوری کمک‌های مالی است، اما شیخ نشین‌های خلیج فارس نیز با تکبر، شروط سنگینی برای اعطای کمکهای ناچیزشان به مصریان دارند که از آن جمله خط قرمز آنان، نزدیکی مصر به ایران است. همان عامل اصلی سرپیچی مرسی از اخطارهای عربی _صهیونیستی_آمریکایی که با عدم توجه مرسی به آنان که به دنبال به راه انداختن جنگ شیعه و سنی در مصر به دست سلفی‌ها بودند که این حرکت با به شهادت رسیدن فجیع حسن شحاته عالم شیعی و یارانش به دست تکفیری‌ها به اوج خود رسید و ترس صهیونیستها از بهم پیوستن دستان مصریان به ایرانی‌ها و ضربه ناپذیر شدنشان همچون حکومت سوریه، مرسی را به عنوان نماد قانونی حکومت در مصر طی یک عملیات پیچیده روانی و تبلیغاتی و اطلاعاتی و عملیاتی از سر راه خود برداشتند تا مبادا قدرت عظیم ملت مصر به قدرت عظیم و شکست ناپذیر ملت ایران پیوند بخورد و نابودی رژیم صهیونیستی را تسریع بخشد غافل از اینکه قدرت ایران فراتر از قدرت فهم و درک ناچیز آنان است.

محاکمه سران اخوان و مرسی نیز به معضلی تبدیل شده است. مرسی ماه‌هاست که در مکان نامعلومی به سر برده و از سرنوشت او خبری در دست نیست. ارتش از برگزاری دادگاه او که قرار است روز دوشنبه برگزار شود واهمه دارد و نگران اوج گرفتن خشم ملت در صورت محاکمه اوست و اینکه ممکن است نتوانند امنیت دادگاه را تامین کرده و ممکن است طرفداران مرسی به دادگاه حمله کرده و او را آزاد کنند. اخوانی‌ها این هفته را هفته اعتراض به محاکمه رئیس جمهور قانونی نامگذاری کرده‌اند و درگیری‌ها به شدت اوج گرفته و ارتش تدارکات ویژه‌ای برای مقابله با اعتراضات طرفداران مرسی برای روز دادگاه اندیشیده است و لجستیک سنگینی را برای آن روز تدارک دیده است. در مقابل مرسی نیز خود را رئیس جمهور قانونی می‌داند و در مقابل فشارها تسلیم نشده است و دادگاه را به رسمیت نمی‌شناسد.

زمان برگزاری دقیق انتخابات ریاست جمهوری و مجلس آینده نیز معلوم نیست و ژنرال سیسی و طرفدارانش به وسیله امکانات وسیع مالی و سیاسی سیستم ارتش بشدت به دنبال به راه انداختن کمپین‌های ظاهراً مردمی حمایت از کاندیداتوری سیسی برای ریاست جمهوری بعدی احتمالاً در تابستان آینده هستند و وی آمال زیادی برای رسیدن به این منصب دارد در حالی که با وجود خشم عمومی، شانس رأی آوردن او بسیار کم است و در این شرایط و در صورت برگزاری نیز به علت فساد دستگاه قضایی که همراه با کودتاگران است خطر تقلب و دستکاری انتخابات از سوی ارتش همچون زمان مبارک بسیار محتمل است.

بهر حال این مختصر، ترسیم حقیقتی است که امروز در مصر می‌گذرد تا همه ما با طراحی دشمن برای به نابودی کشاندن سرمایه‌های ملتی به عظمت مصر بیشتر آشنا شویم و با بصیرت بیشتری به پیرامون خود و تحولات آن نظر کرده و آزموده دیگر ملل را دوباره نیازماییم. به جرأت می‌توان گفت اغلب احزاب و گروههایی که در 9 تیرماه گذشته که به روز" 30ژوئن" معروف است به خیابانها آمدند و دانسته و یا ندانسته بر علیه مرسی شعار داده و زمینه دخالت ارتش برای سرنگونی قانون اساسی را فراهم آوردند، هرگز چنین روزهای شوم و سیاهی را به مخیله خود راه نمی‌دادند که به بهانه آزادی بیشتر و در خیال خام خود دست به کاری بزنند که اکنون همه ملت حسرت روزهای حکومت مرسی را می‌خورند؛ اما همیشه راه بازگشت به مسیر صحیح به سهولت پیدا نمی‌شود.

گویی در روزهای پیش رو باید منتظر تحولات بیشتری باشیم؛ تحولاتی که شرایط کودتا گران را وخیم‌تر خواهد کرد. از این روست که همه جهان با چشم تردید به حکومت ضعیف فعلی می‌نگرد و هیچ کشوری بر روی آنها حساب باز نمی‌کند. اگر چه سفرای مصر در کشورهای دیگر تلاش‌های بسیاری برای نشان دادن چهره‌ای مشروع از کودتا به خرج دادند، اما کمتر توانستند اعتماد دیگر کشورها را جلب کنند و کودتاگران از این همه تردید بین‌المللی بسیار در رنجند.

ملتی که روز و شبهای خود را با هجوم‌های افسار گسیخته نیروهای امنیتی و پلیس می‌گذرانند اما تسلیم جو ترس و وحشت نمی‌شوند، نشان داده‌اند که بر خلاف ذات لطیف و مهربان و رقیق القلب خود هرگز با جانیان و قاتلان جوانانش سر دوستی و آشتی نداشته و هنوز صدای رگبار گلوله‌های قتل عام رابعه و بوی مجروحانی که زنده زنده در آتش مسجد رابعه و چادرهای اطراف آن سوختند را از یاد نمی‌برند. تا جایی که ورزشکار و قهرمان "وشوی" مصر محمد یوسف که در فینال این مسابقات با آرمان بازیاری وشوکار ایرانی مسابقه داد و به مدال طلا دست یافت وقتی که مدال طلا را به گردن خود آویخت، برای ابراز همدردی با شهدای قتلگاه رابعه تی شرتی با علامت رابعه که دستی گشوده با چهار انگشت باز است را پوشید و مدال طلای خود را با این علامت که نشانه همبستگی با شهدای رابعه و مخالفت با کودتاست را شجاعانه به رخ جهان کشید. البته بماند که وی پس از بازگشت مورد سنگین ترین اتهامات و هجوم‌ها قرار گرفت و از سرنوشتش هم خبری در دست نیست؛ اما به هر حال نشانه پیروزی خون بر شمشیر را در چنین شرایطی به اهتزاز در آورد و کودتاگران نیز در اولین گام او را تا دو سال از شرکت در مسابقات محروم کردند و فشارهای شدیدی به وی و خانواده‌اش وارد کرده‌اند که به احتمال قریب به یقین زندان و شکنجه نیز در انتظار وی خواهد بود.


منبع: خبرگزاری فارس