سرآغاز

نوشته پيش رو از گزارشي كه پرفسور كن منخاس، استاد علوم سياسي دانشكده ديويدسون كاروليناي شمالي امريكا، در تاريخ 27 خرداد 1389به كميته روابط خارجي امريكا درباره شرايط و اوضاع كنوني منطقه شاخ آفريقا و از جمله كشور سومالي ارائه داده، تهيه گرديده است. اين نوشته از اين جهت قابل ملاحظه است كه گزارش كامل و قابل اتكايي از جريان هاي سياسي درگير در سومالي و مشكلات اين كشور ارائه مي دهد و فهم رويكردهاي گذشته و آينده ايالات متحده را ممكن مي سازد.

 

مقدمه

در اين مطلب ما بيش از ساير موضوعات به بحراني كه در سومالي در جريان مي باشد، خواهيم پرداخت و تمركز اصلي مان را بر چالش هاي فراروي دولت سازي و مشكلات "دولت فدرال انتقالي" قرار خواهيم داد. در همين ابتدا لازم است بر اين نكته تاكيد كنيم كه بحران سومالي بخشي از مجموعه در هم تنيده اي از درگيري هاي منطقه اي است و براي حل اين بحران ما نيازمند يك راهبرد منطقه اي هستيم.

  

دولت انتقالي شيخ شريف

شرايط امروز سومالي شرايط كاملاً خاص و ويژه اي است چرا كه هر روز كه مي گذرد بر عمق بحران هاي سياسي، امنيتي و انساني افزوده مي شود. تلاش هاي بين المللي براي حل اين بحران نه تنها تا كنون نتيجه مثبتي به بار نياورده بلكه شايد بتوان گفت كه به بدتر شدن آن نيز كمك نموده است. لذا زمان آن فرا رسيده است كه بازيگران بين المللي به يك تغيير سياست و تغيير رويكرد به اين بحران متمايل شوند و سياستي جايگزين و جديد براي رفع اين بحران بيابند. دولت امريكا نيز به همين دليل به بازخواني و بازتعريف سياست هاي خود در اين منطقه روي آورده است.

        

شيخ شريف شيخ احمد

 

شايان ذكر است كه حمايت هايي كه دولت اوباما تا كنون از دولت انتقالي به عمل آورده، به دليل نبود گزينه هاي جايگزين مناسب بوده است، نه اينكه كارهاي خارق العاده و پيشرفت هاي چشمگير در برقراري صلح و ثبات از آن انتظار برود.

در واقع حمايت از دولت انتقالي بهترين انتخاب از ميان گزينه هاي بد بوده است. ما اميدوار بوديم حمايت هايي كه از اين دولت مي كنيم در كنار ساير مفاد "معاهده صلح جيبوتي" كه از سال 2008 مشروعيت بيشتري به دولت انتقالي داده بود، به مردم سومالي كمك كند كه بحران بيست ساله­ي نبود دولت مركزي قوي و منسجم را به پايان برسانند.

اما امروزه معلوم شده است كه دولت انتقالي صرفاً يك گزينه بد است كه عدم موفقيتش در راه رسيدن به اهداف مشخص شده، هزينه هاي سنگيني را به مردم سومالي، منطقه شاخ آفريقا و جامعه جهاني تحميل نموده است. در واقع تلاش هاي پيگير جامعه جهاني براي احياي دولت رو به موت شيخ شريف شيخ احمد به عميق تر كردن بحران سومالي و تقويت يك گروه شورشي از اسلام گرايان افراطي انجاميده است.

 

سياست ايالات متحده: حمايت از دولت انتقالي

پايه و اساس سياست ايالات متحده امريكا در سومالي را تقويت و حمايت از دولت انتقالي تشكيل داده است، اما اين دولت نشان داد نه تنها نمي تواند پايگاه محكمي براي امريكا باشد، بلكه تنها به رابطي ضعيف مبدل گشته است.

دولت انتقالي در مدت شش سالي كه از تشكيل آن مي گذرد، نتوانسته است هيچ يك از اهداف و وظايفي را كه براي خود تعريف كرده بود، محقق سازد. تبديل شدن به دولتي كه بتواند حداقل خدمات را ارائه كند، تقويت خود تا حد تبديل به دولت وحدت ملي، توسعه قلمرو نفوذ و حاكميت خود به خارج از موگاديشو حداقل انتظاري بود كه از آن مي رفت، اما اين دولت هيچ كاري براي افزايش ضريب امنيت شهروندان خود براي دسترسي به حداقل خدمات انجام نداد، زمينه حضور بخش خصوصي را فراهم نكرد، شرايط لازم براي اجراي برنامه هاي توسعه بين المللي و استفاده درست از كمك هاي جامعه جهاني فراهم نشد و نتوانست به نقطه اتكايي براي دولت ها و كشورهاي ديگر براي اطمينان از كاسته شدن تهديد هاي ناشي از درگيري هاي جاري در سومالي تبديل شود.

پرچم كشورهاي سومالي و امريكا

 

دولت انتقالي تنها دولتي بر روي كاغذ و در حرف باقي مانده است. بيشتر مقامات رسمي آن به خاطر حفظ امنيت خود در خارج از كشور زندگي مي كنند. پارلمان آن به سختي به حد نصاب مي رسد. وزرا مجموعه اي بي خاصيت از تعدادي افراد با درجه وفاداري هاي مختلف به دولت هستند. نيروهاي امنيتي همانند گروه هاي مسلح خودمختاري رفتار مي كنند كه گاه گاه با يكديگر نيز درگير مي شوند. فساد بر كل دولت حاكم است به طوري كه ده ها ميليون دلار از كمك هاي بين المللي و تعرفه هاي گمركي در جيب اشخاص مختلف ناپديد مي شود. كابينه با جنگ هاي فرقه اي و گروهي به ويرانه اي تبديل شده است.

 

مشكلات دولت انتقالي

اعتقاد به پايداري و كارآيي دولت انتقالي هيچ گاه اعتقادي محكم و استوار نبوده است. اميدي هم كه از اوايل سال 2009 ميلادي با شكل گيري دولت جديد زنده شده بود، اكنون به طور كامل از بين رفته است. اگر مشكل دولت انتقالي صرفاً بي كفايتي يا نامناسب بودن رييس آن بود، اگرچه ممكن بود زمان درازي به طول بيانجامد، اما به هر حال مي توانست با تلاش بيشتر و سرمايه گذاري مضاعف ساير كشورها حل شود، ولي عملكرد ضعيف اين دولت علي رغم كمك هاي پايدار بين المللي تنها نتيجه اي كه به بار آورد بدتر شدن اوضاع بود.

نتيجه مشخص اين كمك ها بيشتر شدن افراط گرايي اسلامي و بي قانوني گسترده تر در سراسر كشور بوده است. هزاران سربازي كه در كشورهاي خارجي آموزش ديده اند و به دولت انتقالي تحويل داده شده اند، پست خود را ترك كرده به نيروهاي شورشي افراط گرا مانند "الشباب" پيوسته اند. رفتار خشن و سخت گيرانه نيروهاي پليس دولتي با مردم و شهروندان باعث شده است تعدادي از آنها به دليل ترس يا از روي عصبانيت، از الشباب حمايت كنند.

حمايت مطلق و بي قيد و شرط از دولت انتقالي جوي از ضديت با امريكا و سازمان ملل را در سومالي دامن زده است. فشار حاميان بين المللي به سرمايه گذاران مبني بر حمايت از دولت انتقالي براي بازگرداندن ثبات به كشور، بدون در نظر گرفتن اين نكته كه خود دولت يك عامل افزودن درگيري ها و جنگ داخلي است، سبب شده است بي طرفي آژانس هاي تخصصي سازمان ملل و سازمان هاي حمايتي غربي در نزد مردم سومالي زير سوال برود.

سياست هاي اين دولت مبني بر بلوكه كردن و انحراف كمك هاي غذايي بين المللي در سال 2007 و 2008 ميلادي به طور كامل اهدافي را كه از فرستادن اين كمك ها تعقيب مي شد را از بين برده است. حضور و فعاليت صلح بانان اتحاديه آفريقا نيز در حمايت از دولت انتقالي، تنها به برافروخته تر شدن آتش اين بحران كمك كرده، دامنه آن را به كشورهاي پرجمعيت همسايه سرايت داده و سبب ايجاد تلفات مالي و جاني در اين كشورها و عصبانيت مردم سومالي از بازيگران خارجي گشته است.

شايد بيشترين خسارت را دولت انتقالي از پيوند و وابستگيش به ارتش اتيوپي، كه در سال هاي 2007 و 2008 ميلادي به اشغال سومالي پرداخت، ديده باشد. اين اشغال، آتش شورش هاي ويرانگر و قيام هاي متقابل اين شورش ها را برافروخت تا جايي كه بيشتر نقاط موگاديشو ويران شد و 700 هزار نفر از مردم آن به آوارگاني در سراسر كشور تبديل شدند.

دولت انتقالي مقصر اصلي اين فاجعه شناخته شد و لكه اي پاك نشدني بر پيشاني آن در نزد مردم سومالي برجاي ماند و مشروعيت خود را از دست داده در ذهن مردم به عروسك خيمه شب بازي اتيوپي مبدل گشت. در اين بين، الشباب به خوبي از عصبانيت مردم از دست دولت استفاده كرد و ايده جهاد اسلامي خود را با ملي گرايي سوماليايي، ضديت با اتيوپي و دشمني با غرب پيوند داد.

اشغال نظامي دوساله ارتش اتيوپي، كه عده اي فكر مي كردند مي تواند به از بين رفتن انديشه هاي افراطي اسلامي منجر شود، نتيجه اي كاملاً برعكس داشت و سبب جذب تعداد بيشتري به سوي افراط گرايان اسلامي و مشروعيت مبارزات الشباب در نزد آنها شد.

در نتيجه سومالي امروز به نسبت سال 2004 – كه مصادف با آغاز فعاليت دولت انتقالي بود – خطري بس بزرگتر و جدي تر براي همسايگان خود و ايالات متحده امريكا شده است و دولت انتقالي سهم عمده اي در بروز اين فاجعه دارد.

امروز الشباب به غير از بخش كوچكي از پايتخت بر كل منطقه جنوب و مركز كشور و بخش بزرگي از موگاديشو كنترل دارد. اين در حالي است كه الشباب يك نيروي قدرتمند نظامي نبوده و در درون خود از انشقاق ها و اختلافات زيادي رنج مي برد و به دليل پيوندش با القاعده، افراط گرايي بيش از حد و نقشي كه جهادگران خارجي در آن ايفا مي كنند در ميان بيشتر مردم سومالي منفور است.

اما با اين وجود نيز دولت انتقالي از شكست دادن همين نيروي ضعيف نيز عاجز مانده است. تنها دليل اينكه الشباب در مركز و جنوب كشور قوي ترين نيروي نظامي باقي مانده است اين است كه اين گروه تنها گروه حاضر در ميدان مبارزه با دولت است.

مردم سومالي وجود الشباب را تحمل مي كنند نه به اين دليل كه از رويكرد و كارهاي افراطيش راضيند و آن را دوست دارند، بلكه چون اين را تنها راه ادامه حيات سياسيشان مي دانند و مطمئنند كه با سقوط الشباب كشورشان به طور كامل به دامان اتيوپي و غرب سقوط خواهد كرد.

اما مسأله اصلي دولت انتقالي اين است كه رهبري آن عملاً تعهدي به اداره خوب و درست حكومت ندارد و حضور در راس قدرت را صرفاً ميانبري براي كسب درآمد بيشتر مي داند. اصولاً وقتي دولت ضعيفي باشد كه خواهان حكومت باشد، اما توان آن را نداشته باشد كمك هايي براي بالابردن توان آن مي تواند مفيد باشد، اما هنگامي كه يك دولت نه بخواهد درست حكومت كند و نه توان آن را داشته باشد گزينه هايي كه براي كمك به آن وجود دارد بسيار محدود خواهد بود.

 

ريشه مشكلات كنوني سومالي

بنابر اين مركز اصلي مشكلات سومالي اين است: آنچه را كه كشورهاي ديگر و جامعه بين المللي به عنوان تهديد و بحران به آن مي نگرد (شرايط بد انساني، دولت فروپاشيده، درگيري هاي نظامي، دزدي دريايي و افراط گرايي اسلامي) نخبگان سياسي سومالي فرصتي براي خود مي دانند.

آنها در كلام، حاميان و طرفداران پرشور تشكيل يك دولت قوي، ريشه كني تروريسم، طرح هايي براي مبارزه با دزدي دريايي و استقلال مالي كشور براي قطع كمك هاي بشردوستانه اند، اما در عمل هيچ علاقه اي به اجرا شدن آنها ندارند. اين موضع آنها امري قابل فهم است، چرا كه وقتي مبارزه با تروريسم، تشكيل دولت و فجايع انساني سه ركن توجهات و سرمايه گذاري هاي بين المللي به سوي اين كشور است، چرا يك سياستمدار منطقي و عاقل بايد بخواهد كه اين مشكلات حل شوند؟

اگرچه همه معتقدند كه شرايط امروز سومالي شرايطي غيرقابل دفاع است، اما اين شرايط با اين روند خود ممكن است سال ها ادامه يابد. شرايط كنوني براي هيچ كسي ايده آل نيست، اما براي بسياري از بازيگران كليدي صحنه سومالي به عنوان شرايطي حداقلي قابل پذيرش است.

براي دولت انتقالي حكومت كردن تنها روي كاغذ كانالي است براي كسب درآمدهاي اقتصادي. براي الشباب دفع الوقت طولاني مدت و عدم درگيري در يك جنگ جدي فرصتي است تا با بسط ايده جهاد اسلامي تعداد بيشتري از مردم را بسيج كند و درآمدهاي مناطقي را كه در اختيار و كنترل خود دارد جمع كرده از دردسرهايي كه ممكن است با تشكيل يك مركزي با آنها مواجه شود به دور باشد.

براي برخي از بازيگران خارجي شرايط كنوني شرايطي بد است، اما آنها مواجه بودن با شيطاني كه آن را مي شناسند را به مواجهه با دشمني كه نمي شناسند، ترجيح مي دهند. هيچ كشور غربي نمي خواهد به سياستي بپيوندد كه نتيجه آن فروپاشي كامل دولت انتقالي باشد چرا كه ممكن است اين كشور را به دامان گروهي از افراط گرايان اسلامي مرتبط با القاعده سوق دهد. بنابراين عقلانيت سياسي حكم مي كند كه همين دولت ضعيف و ناكارآمد را بر سر پا نگه دارند!

سناريوهاي آينده

اما تغييراتي كه ممكن است در بازي سومالي رخ دهد از چند حالت خارج نيست:

· اولين تغيير را گروه الشباب مي تواند ايجاد كند. حمله تروريستي گروه الشباب به يكي از كشورهاي همسايه يا به كشور امريكا، امري كه تا كنون چند بار به انجام آن تهديد كرده است، تغييرات عمده اي را در بازي سومالي به وجود خواهد آورد.

به نظر من الشباب اين كار را تاكنون نكرده – و احتمالاً بعد از اين نيز نخواهد كرد – چرا كه آنها مي دانند كه حيات اقتصادي كشورشان تا حدود زيادي وابسته به پول هايي است كه يك تا دو ميليون نفر از هموطنانشان كه در ساير نقاط دنيا مشغول به كارند به كشور مي فرستند. هر گونه عمليات تروريستي الشباب ممكن است موقعيت اين افراد را در كشورهايي كه مشغول به كار هستند و جريان پولي كه آنها به كشورشان باز مي گردانند را به خطر بياندازد. ضمن اينكه انجام چنين عملياتي احتمالاً واكنش جدي نظامي كشور مورد تعرض را به دنبال خواهد داشت كه به شدت براي الشباب دردسر ساز خواهد بود. اما با همه اينها نبايد از احتمال انجام چنين عملياتي از سوي الشباب غافل شد و اين بسيار محتمل است كه عمليات خرابكارانه اي از سوي الشباب در كنيا، ساير كشورهاي همسايه يا در هر جاي ديگري از جهان اتفاق بيفتد. در صورت وقوع چنين اقداماتي ايالات متحده، به جاي حمله مستقيم به اين گروه، بايد از همه چماق ها و هويچ هايي كه در دسترس خود دارد استفاده كرده منافع مردم سومالي را در گرو گذار از الشباب و افراط گرايي اسلامي قرار دهد. حذف الشباب راهي ندارد جز اينكه توسط خود مردم سومالي جذب و حل شوند.

· تغيير ديگر مي تواند با خروج نيروهاي صلح بان اتحاديه آفريقا رخ دهد. در اين صورت دولت انتقالي كه مدافع اصلي خود را از دست مي دهد ديگر توان دفاع از خود را نخواهد داشت و احتمالاً با فرار از موگاديشو آن را در اختيار نيروهاي الشباب قرار خواهد داد و اين به احتمال زياد منجر به درگيري هاي نظامي داخلي در ميان خود نيروهاي اسلامگرا خواهد شد.

· آخرين تغييري كه ممكن است اتفاق بيفتد تغيير گسترده در سياست ايالات متحده امريكا و متحدانش است. مسيري كه براي امريكا نيز ترجيح دارد، چرا كه تنها راهي است كه به امريكا اجازه مي دهد به گزينه هاي ديگران و عكس العمل هايي كه بايد از خود بروز دهند شكل دهد و خود در موضع انفعالي قرار نگيرد كه وادار به انجام واكنش هاي ناخواسته گردد.

 

سياست تنوع بخشي، سياست جديد ايالات متحده

كارهايي كه ايالات متحده در بيست سال گذشته در سومالي انجام داده، نتايجي كاملاً برعكس به بار آورده است. اما امروز بايد قبول كنيم كه دولت انتقالي يك دولت شكست خورده است و بيشتر ناظران موافقند كه شايد بهتر باشد به طور كلي قيد حمايت از آن را بزنند و آن را به حال خود رها نمايند. اما مجموعه اي از دلايل وجود دارد كه نشان مي دهد دولت انتقالي، لا اقل به عنوان يك لايه محافظ تا زماني كه با يك نهاد قوي تر و كارآمدتر جايگزين شود، بايد سر پا باقي بماند. اما اين دولت نبايد بيش از اين، تنها دريافت كننده كمك هاي بين المللي باشد.

 

نقشه سومالي با تفكيك مناطق مختلف

 

رفتاري كه با اين دولت مي شود بايد واقعاً شبيه به رفتار با يك دولت انتقالي باشد و وظايفي كه از آن انتظار مي رود نيز در همين حد – و نه در حد يك دولت مستقر با اختيارات كامل –  باقي بماند. ايالات متحده و ساير متحدانش بايد با جديت تمام به دنبال يك "سياست تنوع بخشي" در سومالي باشند و به صورتي فعال با هر مقام صالحي، كه تشخيص مي دهند كه از قدرت و مشروعيت نسبي برخوردار بوده و نزد مردم تحت حكومت خود داراي اعتبار است، كار كنند.

 در برخي موارد اين سياست مستلزم حمايت از برخي سياستمداران محلي موجود است. اما اين امر نبايد به جستجو و انتخاب از ميان دولت هاي موجود محلي يا منطقه اي تنزل يابد، چرا كه چنين رويكردي ممكن است، به جاي استقرار صلح، آتش جنگ را در بيشتر مناطق جنوب سومالي برافروزد. بجاي اين كار جامعه جهاني بايد آماده باشد تا با هر حاكميتي، كه در سطح اين كشور پيدا مي كند، همكاري نزديكي شروع كند. بيشتر حاكميت هاي محلي كه در سومالي يافت مي شوند در سطح شهرها و اداره شهر مي باشند. بسياري از شهرها در سومالي با همكاري يكديگر ادارات بزرگ تري را تأسيس كرده قبايل مختلف را گرد هم جمع نموده اند و از منافع تجاري و اقتصادي آن بهره مي برند و همه اينها از اين پتانسيل برخوردارند كه از سوي ايالات متحده ياري و حمايت شوند.

ما با تنوع بخشي به نقاط تماس خود با حاكميت هاي مختلف در سومالي، مي توانيم به مشاركت بيشتر در حكومت سومالي برسيم. دولت "سومالي لند" در شمال اين كشور، در اين رويكرد مي تواند نقشي مهم ايفا كند. اين رويكرد مي تواند علاوه بر به رسميت شناختن دولت سومالي لند، سطح بالاتري از همكاري و رابطه با آن را در بر بگيرد. همچنين اين سياست ممكن است مستلزم تغيير دادن دولت انتقالي و تاسيس يك دولت موقت ديگر در منطقه اي باثبات تر و امن تر در نقطه اي ديگر از كشور باشد.

ايالات متحده عجالتاً، به منظور حفظ يك منطقه حمايتي در اطراف فرودگاه و بنادر دريايي، بايد از ادامه حضور نيروهاي صلح بان اتحاديه آفريقا در سومالي حمايت كند تا از آسيب ديدن اين منابع مهم و با ارزش، در درگيري هاي مسلحانه جاري در كشور، جلوگيري شود و يك منطقه امن براي برگزاري ديدارها و مذاكرات آينده باقي بماند.

 

توصيه هاي كلي

امريكا و متحدانش بنا به دلايل قانع كننده و به صورتي عميق از بدتر شدن شرايط امنيتي ناشي از تهديدهاي الشباب و افزايش حضور القاعده در سطح كشور نگرانند. ما در اين نوشته كوتاه در موقعيتي نيستيم كه به صورت جزئي به راهبردهايي كه دولت بايد در مقابله با اين تهديدهاي تروريستي اتخاذ كند بپردازيم، اما مي توانيم چند اصل اساسي و نگراني مهم را در اين باره يادآوري نماييم.

1.  ما بايد در شراكت ها و ارتباط هايي كه با گروه هاي شبه نظامي محلي و نيروهاي امنيتي دولتي در پيگيري اهداف ضد تروريستي خود برقرار مي كنيم جوانب احتياط را رعايت نماييم. رهبران نيروهاي امنيتي منافع خود را دارند كه ممكن است با منافع ما تطابق داشته باشد يا نداشته باشد. در صورت عدم تطابق منافع، نيروهاي شبه نظامي آنها به راحتي مي توانند احساسات ضد آمريكايي را در ميان مردم برانگيزانند.

2.  ما بايد به اين نكته نيز توجه داشته باشيم كه گروه الشباب از مجموعه اي از گروه ها تشكيل شده است كه با يكديگر اختلافات جدي دارند و سطح پايبنديشان به لزوم منازعه با دولت متفاوت است. به عنوان يك راه حل پايدار، ما مي توانيم از اين فرصت استفاده نموده بسياري از اين گروه ها را متقاعد نماييم كه از آن جريان مركزي جدا شوند. با اين شرايط كنوني نمي توان اين گروه را به طور كامل شكست داد، اما با پراكنده كردن برخي گروه ها از گرد هسته مركزي، اگر هم نتوان آن گروه اصلي را شكست داد، به راحتي مي توان با آنها كنار آمد. اما خودداري اين گروه ها از همراهي با گروه اصلي اتفاق نمي افتد، مگر اينكه يك جايگزين مناسب براي الشباب در سومالي ظهور كند و ايالات متحده به اندازه كافي از انعطاف و فعاليت لازم براي انجام مذاكرات پنهاني و برقراري ارتباط مخفي با قسمتي از نيروهاي الشباب برخوردار باشد. تا زماني كه دولت انتقالي يا هر دولت جانشين آن نتواند براي مردم سومالي جايگزيني مناسب براي الشباب فراهم كند بيشتر مردم سومالي به دلايل قابل فهمي به حكومت الشباب تن خواهند داد تا از ريسك پذيرش حكومت مخالفان اين گروه افراطي بركنار بمانند.

3.  سرانجام در بازگشت به نقطه اي كه اين نوشته را با آن آغاز كرديم بحران سومالي تا حد بسيار زيادي بخش بزرگي از مجموعه اي پيچيده از درگيري هاي منطقه اي است. سياست هاي امريكا كه به حل مناقشات در جريان اريتره – اتيوپي كمك كند و به نزديكي ميان دولت اتيوپي و جبهه ملي آزادي بخش اوگادن منجر شود كمك شاياني به ايجاد شرايط مساعدتر منطقه اي براي حل موفقيت آميز بحران سومالي خواهد كرد. سرانجام اينكه صلح و ثبات در هر دو منطقه شاخ آفريقا و سومالي به اين نكته وابسته است كه همه بازيگران اين منطقه اين نكته را درك كنند كه آنها نه مي توانند امنيت كشورهاي همسايه خود را تهديد كنند و نه مي توانند به خرج كشورهاي همسايه به منافع امنيتي خود دست يابند. (نمي توانند دست روي دست بگذارند و منتظر بمانند همسايگانشان مشكلات منطقه اي را حل نمايند و آنها فقط از منافع آن استفاده كنند بلكه مي بايست خودشان به وسط ميدان بيايند)

 

منابع:

www.foreignaffairs.house.gov

11674 - 89/09/03