مقدمه
نفوذ لابي هاي صهيونيستي به صورت رسمي (اعمال فشار مستقيم براي القاي تفكرات و مصالح صهيونيسم) و غير رسمي (رفتار هاي عمومي صهيونيست ها كه موجب نفوذ در تصميمات مي گردد) در محافل سياسي، اقتصادي، اجتماعي، علمي و حتي در ميان عامه مردم مسئله اي است كه منجر به ايجاد رويكردها و موضع گيري هاي خاصي در ميان برخي رهبران و افراد برجسته در كشورهاي اسلامي و غير اسلامي شده است. از جمله مسائلي كه لابي صهيونيسم بين الملل بر آن تاكيد داشته و آن را جزء خطوط قرمز خود مي پندارد، مسئله هولوكاست است كه در حقيقت علت بقاي تفكر صهيونيسم بعد از جنگ جهاني دوم مي باشد.

صهيونيسم بين الملل در هر كجاي عالم كه احساس كند، نيازمند سرمايه گذاري و كسب منافع بيشتر است از طريق طرح مسائلي از اين قبيل و سر دادن شعار مظلوميت، خواسته هاي خود را عملي مي كند. قاره آفريقا به دليل دارا بودن ثروت هاي فراوان، موقعيت استراتژيك و حضور باستاني يهوديان در اين قاره از ديرباز مورد توجه صهيونيست ها قرار داشته است، به نحوي كه در برخي كشورها همچون مراكش - براساس اظهارات كارشناسان و مردم بومي – اتخاذ تصميمات اصلي در مراكش توسط لابي صهيونسيت صورت مي گيرد، كه داراي ارتباطات عميقي با سلسله پادشاهي در اين كشور مي باشد. بر همين اساس مي توان شاهد حمايت پادشاه مراكش از مسئله هولوكاست و اتخاذ موضعي بر خلاف آنچه در ميان كشورهاي عربي و اسلامي در جريان است بود.

ياد آوري مي شود كه مشاور عالي رئيس جمهور، فردي يهودي به نام آندره آزولاي كه سابقاً در كابينه هاي دولت مراكش در سمت وزير نيز اشتغال داشته مي باشد و علاوه بر آن مجموعاً ده هزار يهودي در مراكش زندگي مي كنند كه كليه سياست هاي اين كشور با نظر آنان اعمال مي گردد.

شايعه هولوکاست

واژه هولوکاست (به عبری: השואה, شوآ) اصطلاحی مذهبی و به معنای قربانی کردن یک حیوان نر، طبق سنت یهودی است. اصل این واژه در یونانی از دو واژه "Holos" به معنی "همه" و "Kaustos" (در بعضی از متون به جای واژه Kaustos از واژه Kaiein استفاده شده است) به معنی سوزاندن و نابود کردن ترکیب یافته است. این واژه روی هم رفته به معنی "همه سوزی" است و در اصطلاح از آن به قربانی و یا قربانی بزرگ یاد می شود و به واقعه ای اطلاق می شود که در فاصله سالهای 1944 تا 1939 (در جنگ جهانی دوم) قریب به 6 میلیون یهودی از سراسر اروپا جمع آوری و به اردوگاههای مرگ در آلمان و لهستان مانند اردوگاه "آشویتس" که مهمترین آنها بود، فرستاده و در کوره ها سوزانده شدند. همچنین قتلهای دسته جمعی رده دومی هم وجود داشت که یهودی ها را وارد اتاقهای بزرگی می کردند که دوشهایی در سقف داشتند و پس از بستن درها؛ از دوشها گازی به نام " زیلکون ب" خارج می شد و موجب خفگی همه می گردید.

در اواخر جنگ جهانی دوم، صحنه های دلخراش بعضی از اردوگاه های اسرا و اجساد روی هم انباشته شده كه از بیماری تیفوس جان داده بودند، زمزمه های كوره های آدم سوزی را افزایش داد و صهیونیست ها با ابزار تبلیغاتی خود به طور گسترده روی این مسأله سرمایه گذاری كردند.‏ اما حقیقت امر چیز دیگری بود.

از نیمه دوم قرن 19 میلادی و چند سال بعد از پایان جنگ جهانی دوم، واژه «هولوكاست» در فرهنگ سیاسی، مفهوم و معنای ویژه ای یافته و تقریباً به یك اسم خاص بدل شده است. از آن هنگام به بعد، ماجرای كشتار 6 میلیون یهودی در جریان جنگ جهانی دوم از سوی نازی ها كه یك داستان ساختگی است را «هولوكاست» می نامند. (واژه هولوکاست را در تمامی متون با حرف H بزرگ نشان می دهند)

از نظر كانون‌هاي ذي‌نفوذ صهيوني و گروه‌هاي فشار يهودي در جهان غرب، «هولوكاست» در هاله‌اي از قداست قرار گرفته و «يگانه مسأله قدسي» جهان معاصر شده است. هرگونه بحث و گفت‌و‌گو كه به تشكيك، نفي و انكار «هولوكاست» منجر و منتهي شود، به منزله‌ي تخطي از قانون و سوء‌ استفاده از قانون آزادي بيان و قلم و ورود به حريم ممنوعه است. براي زنده نگه‌داشتن «هولوكاست» به عنوان يك واقعيت تاريخي، تلاش‌هاي فراوان و گسترده‌اي صورت گرفته است. به غير از توليد كتاب و فيلم، در بسياري از كشورهاي امريكايي و اروپايي، بناها و موزه‌هاي يادبود در اين باره ايجاد شده است.

صرف نظر از مسائل اقتصادی این قضیه که سالانه مبالغی به بازماندگان این حادثه و نیز دولت اسرائیل پرداخت می‏ شود، داستان هولوکاست تلاشی مشترک برای اعطای یک هویت تاریخی به صهیونیسم بین‏ الملل بوده است تا با بهره‏ گیری سیاسی، اقتصادی و فرهنگی از آن، بتوانند «دولت اسرائیل» را شکل دهند.

بر این اساس، در اوایل دهه 80 قرن نوزدهم، تعدادی از اعضای آژانس بین المللی صهیونیست ها، از جمله، «پی یر ویدال ناكه»، «سرژ ولز» و «فرانسوا براریدا» تحت سرپرستی «رنه ساموئل سپرات» خاخام معروف فرانسه، با استناد به داستان ساختگی كشتار 6 میلیون یهودی در جنگ جهانی دوم و به عنوان پیشگیری از فراموش شدن مظلومیت این قوم! پیش نویس قانونی را تهیه كرده و در ژوئیه سال 1990 میلادی در فرانسه به تصویب رساندند كه بر اساس آن «هرگونه تردید در باره «هولوكاست»، اعم از تردید درباره كشتار -مورد ادعای- یهودیان در جنگ جهانی دوم، وجود اتاق های گاز و حتی كمترین تردید در رقم 6 میلیونی یهودیان كشته شده، جرم تلقی می شود! و هركس در فرانسه از این قانون تخلف كرده و در سه موضوع یاد شده تردید كند به یك ماه تا یك سال زندان و پرداخت 2 هزار تا 300 هزار فرانك جریمه محكوم می شود.»

بعدها با فشار آمریكا، انگلیس، فرانسه و آژانس صهیونیستی، این قانون در سایر كشورهای اروپایی نیز به تصویب رسید. به طوری كه امروزه هرگونه تردید درباره هولوكاست مورد ادعا و ابعاد و اجزاء آن در اروپا جرم تلقی می شود!

صهیونیستها با به تصویر کشیدن اتاقهای دروغین گاز و کوره های آدم سوزی این نکته را به جهانیان القا کردند که ستمهای بسیاری بر این قوم رفته و وجدان جهانیان باید برای جبران گناه و ظلمی که بر یهودیان اعمال کرده بیدار شود و خدمتی را به این مردم نماید تا از این پس این قوم به اصطلاح برگزیده خداوند دیگر در هیچ برهه از تاریخ مورد ظلم دیگران واقع نشود.

به هر روي، سازمان‌ها و مجامع يهودي براي زنده ‌نگه‌ داشتن نام و ياد «هولوكاست» در اذهان عمومي، به ويژه در ذهن و خاطره‌ي كودكان و جوانان امريكا و اروپا، تلاش‌هاي گسترده، جدي و همه جانبه‌اي در سراسر جهان و با مركزيت غرب آغاز كرده‌اند. آن‌ها در راستاي برنامه‌ها و اهداف خود، هيچ سخن يا موضوعي مبني بر نفي و انكار هولوكاست را بر نمي‌تابند. تهاجم تبليغاتي و غوغا سالاري رسانه‌هاي خبري، مطبوعاتي و شبكه‌هاي تلويزيوني مرتبط با صهيونيست‌ها در اين باره، تنها نمونه‌اي از عكس ‌العمل‌ توأم با برآشفتگي و سراسيمگي كانون‌هاي صهيونيستي و سازمان‌هاي يهودي است. كه از جمله مي توان به پروژه ساخت فيلم "علاءالدين" كه به منظور يادبود اين واقعه در سال 2009 توسط موسسه Shoah، در پاريس نام برد. (علاء الدين اشاره به داستان معروف علاء الدين و چراغ جادو دارد و طرحي است كه با هدف القاء مسئله "هولوكاست" و آگاه سازي مسلمانان در مورد اين مسئله در حال ساخت است و در حقيقت ترجمه دفتر خاطرات "آنه گرانك" به زبان هاي عربي و فارسي است)

"Anne-Marie Revcolevschi" مدير موسسه Shoah (عبارتي عبري به معني هولوكاست) در پاريس نيز در يك مصاحبه تلفني اشاره كرد: "اين واقعه يك مسئله بسيار مهم سياسي است و اين اولين گردهمايي سران كشورهاي عربي در موسسه ما بود كه به صورت كاملاً آشكار و علني صورت گرفت." وي در ادامه افزود: "يادداشت هاي "آنه" در هولوكاست به صورت عربي و فارسي در اينترنت قابل جستجو است و هم اكنون به صورت قاچاقي در ايران به فروش مي رسد".

پادشاه مراكش: جانبداري از هولوكاست

براي اين منظور در مارس 2009  در يك مهماني ضيافت نهار براي كليد خوردن اين پروژه در ساختمان موسسه پاريس برگزار شد كه "ملك محمد ششم" پادشاه مراكش و چند تن از سران كشورهاي عربي نيز در آن حضور داشتند. نكته قابل تامل در اين مسئله اظهارات پادشاه مراكش در خصوص مسئله هولوكاست است كه با جريان هاي موجود در خاورميانه و جهان اسلام متفاوت است.

پادشاه مراكش در سخنراني خود هولوكاست را اساساً يك ميراث تاريخي دانست. وي با انتقاد از قتل عام يهوديان توسط نيروهاي نازي در اثناء جنگ جهاني دوم، مسئله هولوكاست را يكي از بزرگترين تراژدي هاي تاريخ معاصر قلمداد كرد و با اين اقدام نشان داد در درون جهان اسلام نيز تعدد آراء در مورد اين قضيه وجود دارد. در جهان اسلام هنوز عده محدودي در مورد اقدامات نظام نازي در نابودي يهود كه در طي جنگ جهاني دوم صورت گرفت اطلاعي ندارند. عده اي نيز اساساً اعتقادي به اين مسئله نداشته و برخي ديگر نيز معتقدند اين يك جنايت اروپايي است كه براي توجيه موجوديت اسرائيل و آواره كردن فلسطينيان انجام شده است.

"آندره آزولاي" مشاور ارشد پادشاه مراكش و يكي از شش عضو شوراي پادشاهي، يك يهودي است. وي در مراسم افتتاح پروژه علاء الدين اظهار داشت: "يكي از اهداف نهايي برنامه اين است كه به غرب نشان دهد مسلمانان دشمن يهود نيستند" و با اشاره به اينكه "ملك محمد پنجم" پدر بزرگ پادشاه كنوني مراكش با سياست هاي ضد يهودي مخالفت مي كرد بيان داشت: "مراكش از جمله كشورهاي اسلامي است كه با طرح انجام شده توسط نازي كه براي نابودي يهوديان است؛ مخالف است". آزولاي معتقد است مراكش بهترين نمونه برا ي همزيستي مسالمت آميز ميان يهوديان و مسلمانان است. همچنانكه در مصاحبه با "آسوشيدو پرس"  بيان داشت: "ما هرگز يهوديت و فاجعه نسل كشي يهوديان را از فراموش نخواهيم كرد".

اظهارات پادشاه مراكش دقيقا مصادف شد با قطع روابط ديپلماتيك ايران و مراكش كه به بهانه دفاع از موجوديت شيخ نشين بحرين، ترويج تشيع و در خطر قرار گرفتن اهل سنت صورت گرفت. اگرچه مراكش رسماً اعلام كرد اظهارات پادشاه اين كشور در مورد هولوكاست و قطع روابط ديپلماتيك با ايران هيچ ارتباطي به هم ندارند.

تصديق مسئله هولوكاست توسط پادشاه مراكش در يك سخنراني در پاريس، نمايانگر وجود دو نوع نگاه راديكال متفاوت در ميان كشورهايي مثل ايران و مراكش است. اين مسئله حتي در قبال "صلح اعراب و اسرائيل" نيز بروز كرد به طوريكه مراكش در آن زمان نيز با اتخاذ موضع بي طرفي در قبال صلح بين مصر و اسرائيل به عنوان منشي ملاقات هاي صلح رسمي رژيم صهيونيستي و مصر (توسط انور سادات رئيس جمهور مصر در سال 1977) انتخاب شده بود.

يهود در مراكش

تاريخ سكونت يهوديان در «مغــرب» يا به عبارتي در محدوده كنوني كشورهاي مراكش، الجزاير و تونس به ســــال 500 ميلادي باز مي‏ گردد و پس از آن و به مرور منطقه غربي افريقاي شمالي با به قدرت رسيدن بني‏اميه در قرون 8-7 ميلادي تحت تاثير حكومت اسلامي ميانه رو واقع شد كه اين امر در قرون 9 تا 11 ميلادي در شكوفايي يهوديت در تونس بسيار موثر بوده است. در سال 683 ميلادي با فتح مغرب كنوني توسط لشكر اسلام، ديگر قبايل ساكن در اين منطقه تحت قانون اسلام و رهبري واحدي در آمدند. پيروان اديان توحيدي ديگر يعني يهوديان و مسيحيان تحت قانون «اهل ذمه» در آزادي تقريبي به حيات خود ادامه دادند و اين قانون صدها سال در مغرب تعيين كننده وضع آنها بود. اما با آغاز حكومت «آل مهاد» در سال 1147 ميلادي فشار و سختگيري بر يهوديان آغاز و هر روزه نيز بر آن افزوده شد. در همان سال‏ها بود (1160 ميلادي) كه «موسي ابن ميمون» (هارامبام) و خانواده‏اش از اين منطقه به مراكش گريختند.

 به دنبال اخراج يهوديان از اسپانيا در 1492 تعداد آنها در مراكش افزايش يافت و به حدود 300000 يهودي تا پيش از جنگ جهاني دوم رسيد كه منجر به تاسيس جامعه يهودي - سفاردي - در الجزاير شد. تا زماني كه مغرب مستعمره فرانسه بود، يهوديان فقط مجاز به سكونت در محله‏ هاي خاص خود به نام «مِلا» بودند. «ملا» علي‏رغم اين كه در نزديكي قصر پادشاهي قرار داشت از حملات مخالفان در امان نبود. حتي پيوستن كشورهاي الجزاير (1830 م)، تونس (1881 م) و مراكش (1912 م) به جمع مستعمرات فرانسه، هيچ كمكي به بهبود وضعيت زندگي يهوديان نكرد. تا اين كه در سال 1975 م و با آغاز پادشاهي محمد پنجم، يهوديان نيز مجاز به انتصاب در مقام‏هاي دولتي شدند و نسبت به هموطنان مسلمان خود از حقوق يكساني برخوردار شدند. با آغاز جنگ جهاني دوم و مهاجرت روزافزون يهوديان اروپايي به «كازابلانكا»، جامعه كليميان آفريقاي شمالي از اهميت خاصي برخوردار شد به طوري كه تعداد يهوديان اين ناحيه در سال 1967 بالغ بر80000 نفر بوده است. سلطان محمد پنجم حاكم وقت مراكش در زمان جنگ جهاني دوم، از انتقال يهوديان به جوخه‏ هاي مرگ جلوگيري نمود. در سال 1948 بالغ بر 270000 يهودي در مراكش سكونت داشتند كه به دنبال استقلال اين كشور در سال 1956 آنها نيز از حقوق يكساني نسبت به ديگران برخوردار شدند.  امروزه تنها در حدود 10000 يهودي در مراكش زندگي مي كنند و تعداد نسبتاً زيادي از يهوديان مراكشي به كشورهايي همچون فرانسه، آمريكاي شمالي يا فلسطين اشغالي مهاجرت كرده اند. در حالي كه براي بازگشت به كشور و يافتن خانواده خود، برگزاري مراسم هاي مذهبي و يا حتي اقامت در مراكش داراي آزادي مطلق هستند.

اكنون يهود در مراكش اگر چه از نظر جمعيتي در اقليت هستند اما به دليل نزديكي و ارتباط با خانوده پادشاه و در اختيار داشتن منابع قدرت سياسي، اقتصادي و اجتماعي داراي نفوذ فوق العاده اي در اين كشور هستند. فلذا حمايت از منافع يهود در مراكش از سوي پادشاه مراكش امري است كه پايه هاي حكومت را براي بقا مستحكم مي گرداند.

104112 - 88/05/04

منابع در دفتر موسسه آفران موجود است.